Sulejów

Sulejów jest miastem powiatu piotrkowskiego w województwie łódzkim, a zarazem siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, w skład której wchodzą także 34 inne miejscowości. Gmina Sulejów położona jest w środkowej części dorzecza rzeki Pilicy. 

Początki osady związane są z istniejącą przy przeprawie przez Pilicę komorą celną, a rozwój grodu związany jest z opactwem cysterskim, które zostało ufundowane przez Kazimierza Sprawiedliwego w latach 1176-1177. Opactwo zostało założone w miejscu, które obecnie nazywa się Podklasztorze. Prawa miejskie Sulejów uzyskał w połowie XIII wieku, a potwierdził je Władysław Łokietek w 1308 roku. 

Do obecnych czasów, pomimo dużych zniszczeń II wojny światowej, zachowały się liczne zabytki architektury i techniki. Najcenniejszym zabytkiem w skali kraju i Europy jest romański kościół św. Tomasza Becketa’a z początku XIII wieku i kapitularz należący do Cystersów wraz z budynkami gospodarczymi. Innymi cennymi zabytkami na terenie miasta i gminy są: 

• neogotycki kościół św. Floriana w Sulejowie z 1903 roku;
• klasycystyczna kaplica cmentarna z I połowy XIX wieku w Sulejowie;
•  kaplica Ligięzów NMP w Sulejowie z I połowy XVII wieku;
• barokowy kościół św. Małgorzaty w Witowie;
• fragment klasztoru Norbertanów w Witowie z XVII wieku oraz wieża bramna z XV wieku.

Sporą atrakcją turystyczną jest  Zalew Sulejowski.

Wg danych Urzędu Miejskiego na koniec 2013 roku, gminę Sulejów zamieszkiwało 16 246 osób, w tym miasto Sulejów - 6 347 mieszkańców.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo ZET z Wrocławia we współpracy z Urzędem Miejskim w Sulejowie. Przedstawiono na niej Zalew Sulejowski i Warowne Opactwo Cystersów w Sulejowie.

Łeba

Łeba położona jest w województwie pomorskim, w północnej części powiatu lęborskiego, pomiędzy jeziorami Łebsko i Sarbsko, przy ujściu rzeki Łeby do Morza Bałtyckiego oraz rzeki Chełst do Łeby, na Wybrzeżu Słowińskim w otulinie lasów Słowińskiego Parku Narodowego oraz Rezerwatu Mierzei Sarbskiej.

Łeba w roku 1357 otrzymała prawa miejskie. Mimo, iż nie była dużym miastem, prowadziła rozległy handel z miastami hanzeatyckimi. Rozwój komunikacji kolejowej i drogowej zapoczątkował turystyczne dzieje miasta. Intensywny rozkwit miejscowości pod względem turystycznym przyniosły dopiero lata powojenne. Począwszy od 1945 roku Łeba jest chętnie odwiedzanym kurortem letniskowym, a także ważnym ośrodkiem rybackim. 

Łeba to miasto turystyczne. Do głównych atrakcji należą tutaj: kąpieliska letnie, ruchome wydmy, szlaki turystyczne, europejski szlak kulturowy Pomorska Droga św. Jakuba, ławeczka Danuty Hryniewicz, Kapitanat Portu Łeba, wyrzutnia rakiet w Słowińskim Parku Narodowym, filia Muzeum Przyrodniczego w Rąbce z ekspozycją prezentującą wydmy, Aleja Prezydentów RP Ścieżka Czasu oraz liczne plaże, parki i obiekty sakralne. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, Łebę zamieszkiwało 3 855 osób. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Kamera z Kołobrzegu. Fotografie wykonali: R. Gauer i A. Węgłowski.

Zdjęcia przedstawiają:

• plażę z widokiem na Hotel Neptun;
• port z widokiem na Hotel Bakista;
• zachód słońca nad Bałtykiem;
• wydmy w Słowińskim Parku Narodowym;
• ulicę Kościuszki;
• Park Dinozaurów w Nowęcinie k. Łeby (gm. Wicko);
• latarnię morską Stilo w miejscowości Osetnik k. Łeby (gm. Choczewo).

Gmina Rakszawa

Gmina Rakszawa jest jedną z siedmiu gmin powiatu łańcuckiego w województwie podkarpackim. 

Administracyjnie w skład gminy wchodzą 3 wsie: Rakszawa, Węgliska i Wydrze. Rakszawa podzielona jest na 3 sołectwa: Rakszawa Dolna, Rakszawa Górna, Rakszawa-Kąty (zwane też Kątami Rakszawskimi). Pozostałe wsie tworzą samodzielne sołectwa. 

Gmina Rakszawa na tle Kotliny Sandomierskiej posiada znaczące, choć nie w pełni wykorzystane walory turystyczne. Przez teren gminy przebiegają dwa szlaki turystyczne: 

• szlak zielony - biegnący od Łańcuta, aż do rezerwatu Kołacznia w Woli Zarczyckiej. Jego przejście, w granicach gminy Rakszawa, zajmuje ponad 3 godziny. 
• szlak niebieski - biegnący od Sokołowa Małopolskiego do Leżajska. Czas przejścia na odcinku gminy Rakszawa wynosi niecałe 2 godziny. 

Na terenie gminy Rakszawa znajduje się kilka obiektów, które zostały wpisane do rejestru zabytków. Należy tu wymienić: Zespół kościoła parafialnego Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie (kościół i dzwonnica), budynek karczmy w Rakszawie, Zespół Myśliwski w miejscowości Wydrze, Zespół folwarczny Brzóza w Wydrzu oraz kapliczka w Wydrzu. 

Gmina ze względu na duże kompleksy leśne jest szczególnie predysponowana do turystyki pieszej, rowerowej oraz konnej. Obok budynku gimnazjum funkcjonuje basen otwarty, na miejscu którego w przyszłości planuje się budowę basenu krytego. 

Wg danych Urzędu Gminy Rakszawa na koniec 2013 roku, gminę zamieszkiwało 7 396 osób. 

Pocztówka została wydana przez Gminę Rakszawa w 2014 roku.

Na widokówce przedstawione zostały:

• krzyż kamienny z 1932 roku w miejscowości Wydrze (fot. Edward Soński);
• pomnik Wincentego Witosa w Rakszawie (fot. Paweł Superson);
• pałacyk myśliwski w Wydrzu (fot. Łukasz Frączek);
• dom strażaka w Rakszawie (fot. Kamil Kulpa);
• las Brzeźnik w Rakszawie (fot. Kamil Gwizdak).

Atrakcje turystyczne Kóz

Miejscowość Kozy to przyjazne miejsce dla turystów.

Przez teren Kóz przebiegają 3 górskie szlaki turystyczne:

• szlak turystyczny czarny z przystanku MZK Lipnik Granica na Przełęcz u Panienki;
• szlak turystyczny niebieski z dworca PKP do Porąbki Zapory;
• szlak turystyczny żółty z dworca PKP na Hrobaczą Łąkę.

Ponadto istnieje tak zwany  Szlak Papieski z kościoła Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza do kościoła w Bielsku-Białej – Straconce, biegnący trasą jednej z wypraw ks. Karola Wojtyły.

Do rejestru zabytków wpisane zostało kilka obiektów położonych w Kozach. Należą do nich:

• stanowisko archeologiczne w miejscu, gdzie stał stary zamek z XIV wieku (dawna siedziba rycerzy księcia oświęcimskiego); 
• kapliczka świętego Jana Nepomucena z około 1775 roku; 
• zabudowania dworskie: Pałac Czeczów z XVIII wieku oraz kryta gontem barokowa, czworoboczna owczarnia z XVII wieku; 
• kościół neoromańsko-neogotycki z początku XX wieku; 
• park dworski z jednym z najstarszych platanów w Polsce; 
• neobarokowa willa podmiejska z końca XIX wieku, w której obecnie mieści się Laboratorium Fotowoltaiczne Instytutu Metalurgii i Inżynierii Materiałowej PAN w Krakowie. 

Corocznie w czerwcu organizowane jest święto Gminy Kozy. Liczne imprezy kulturalne, sportowe i rekreacyjne kuszą swoimi atrakcjami. Na stałe w kalendarzu imprez zagościła prezentacja orkiestr dętych, które z lokalnego przeglądu przerodziła się w Międzynarodowy Festiwal Orkiestr Dętych Złota Trąbka. 

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy Kozy. Na zdjęciach przedstawiono m.in.: kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza, Pałac Czeczów, park, obiekty sportowe, kapliczkę.

Gmina Lubanie

Gmina Lubanie położona jest w południowo-wschodniej części województwa kujawsko-pomorskiego i wchodzi w skład powiatu włocławskiego. Tworzą ją 24 miejscowości: 23 wsie i 1 osada. 

Turyści na terenie gminy spotkać mogą szereg obiektów zabytkowych i stanowiska archeologiczne. Niewątpliwą atrakcję przyrodniczą stanowią, objęte Programem „Natura 2000” wiślane rozlewiska z licznymi siedliskami chronionego ptactwa wodnego. Spotkać tu można orła bielika, kormorany i szereg innych, rzadkich okazów fauny. 

Ciekawym zabytkiem nieruchomym jest zespół kościelny parafii Świętego Mikołaja w Lubaniu, który obejmuje: murowany kościół z 1909 roku, dzwonnicę i ogrodzenie z bramą. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę zamieszkiwało 4 678 osób. 

Pocztówka została wydana przez Polskie Wydawnictwa Reklamowe z Torunia we współpracy z Urzędem Gminy Lubanie. Zdjęcia z archiwum UG oraz autorstwa Jerzego Chudzińskiego.

Na widokówce przedstawione zostały: siedziba Urzędu Gminy w Lubaniu, centrum miejscowości wraz z zabytkowym kościołem świętego Mikołaja w Lubaniu, Wisła w okolicach Gąbinka i Kucerza, a także Gospodarstwo Agroturystyczne Dworek Janowicki w miejscowości Kaźmierzewo.

Kozy - najludniejsza wieś w Polsce

Kozy to miejscowość położona w południowo-wschodniej części województwa śląskiego, w powiecie bielskim. Od zachodu i południowego-zachodu graniczy z miastem Bielsko-Biała, od północy - z gminą Wilamowice, od południowego-wschodu z gminą Czernichów. Kozy są siedzibą jednowioskowej gminy.

Miejscowość jest atrakcyjnie położona w granicach Beskidu Małego, u podnóża szczytu Hrobacza Łąka. Atrakcyjne usytuowanie miejscowości Kozy zachęca do jej odwiedzenia nie tylko w celach turystycznych, lecz stanowi interesująca ofertę dla osób pragnących osiedlić się z dala od wielkomiejskiego zgiełku. Dawniej Kozy były miejscowością rolniczą, dzisiaj mają charakter miejscowości podmiejskiej.

Legenda o powstaniu wsi mówi, że na dwóch polanach istniały dwie osady noszące podobną nazwę: Kozy Górne i Kozy Dolne. Do końca XVIII wieku każda osada miała oddzielnego wójta i innego właściciela, choć stanowiły jedną parafię. Następnie przybrały kształt pojedynczej miejscowości.

Wg danych Urzędu Gminy na koniec 2013 roku, Kozy zamieszkiwały 12 393 osoby stale zameldowane. Jest to najludniejsza wieś w Polsce.

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy Kozy. Na zdjęciach przedstawiono: widok Kóz z lotu ptaka, kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kozach i tereny przyrodnicze miejscowości.

Krynica-Zdrój

Krynica-Zdrój jest miastem uzdrowiskowym w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim. Miasto położone jest w Beskidzie Sądeckim, w dolinie potoku Kryniczanka i jego dopływów.

Krynica-Zdrój jest obecnie dużym ośrodkiem lecznictwa uzdrowiskowego i sanatoryjnego. Leczy się tu choroby układu trawiennego i moczowego, układu krążenia i przemiany materii. W mieście znajdują się liczne sanatoria i szpitale uzdrowiskowe, a także odwierty, pijalnie i rozlewnie wód mineralnych i leczniczych. 

Krynica-Zdrój to ośrodek turystyczny. Leży na terenie Popradzkiego Parku Krajobrazowego. Miasto jest jednym z największych polskich ośrodków sportów zimowych. Narciarstwo uprawiać można na stokach w Krynicy-Słotwinach i na Jaworzynie, gdzie funkcjonuje stacja narciarska. Krynica-Zdrój jest także kolebką polskiego saneczkarstwa. 

Ciekawostki kulturalne: 

• w Krynicy-Zdroju każdego roku, począwszy od 1967, jest organizowany Europejski Festiwal Opery i Operetki im. Jana Kiepury; 
• od 1990 roku odbywają się tu cykliczne spotkania polityków i przedsiębiorców z Europy Centralnej i Wschodniej pod nazwą "Forum Ekonomiczne"; 
• w mieście istnieje kilka muzeów, m.in. Muzeum Nikifora otwarte w 1994 roku. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, miasto zamieszkiwały 11 153 osoby, natomiast w gminie Krynica-Zdrój zameldowanych było 16 951 osób.

Pocztówka została wydana przed rokiem 2002 przez Wydawnictwo Pionier.

Na widokówce przedstawione zostały: Stary Dom Zdrojowy, Hotel Motyl, Hotel GeoVita i Nowy Dom Zdrojowy.

Drzycim - wieś gminna w Borach Tucholskich

Gmina Drzycim leży w północnej części województwa kujawsko-pomorskiego, w powiecie świeckim, w otulinie Borów Tucholskich. Południowa część gminy wchodzi w skład Świeckiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, a północna – Wdeckiego Parku Krajobrazowego. Gminę tworzy 20 osad i wsi (w tym 1 osada leśna). 

Pierwsza wzmianka dotycząca Drzycimia pochodzi z roku 1091. 6 kwietnia 1091 roku rozegrała się tu bitwa między wojskami Władysława Hermana i Pomorzanami (prawdopodobnie dowodzonymi przez księcia Świętobora). Od roku 1309 wieś przeszła w ręce Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, czyli Krzyżaków. W trakcie wojny trzynastoletniej, w roku 1461, powróciła tu władza polska. W wyniku I rozbioru Drzycim stał się częścią Prus. Niepodległość odzyskał w roku 1920. Podczas II wojny światowej włączony został do Rzeszy. W czasie okupacji zginęło wielu mieszkańców gminy, o czym świadczą mogiły w Jastrzębiu, Drzycimiu i Gródku. 

Na terenie gminy znajdują się 4 parafie rzymskokatolickie: Dólsk, Drzycim, Gródek, Sierosław. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę zamieszkiwało 5 070 osób. 

Pocztówka przedstawia kościół parafialny Matki Bożej Pocieszenia w Drzycimiu. Zdjęcie wykonał Robert Gonia.

Samsonów - wieś z Hutą Józefa

Samsonów jest wsią położoną w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Zagnańsk, w Górach Świętokrzyskich.

Pierwsze informacje o Samsonowie pochodzą z czasów panowania Krzywoustego. Został założony przez rycerza Marka herbu Topór. Rycerza nazywano ze względu na siłę Samsonem i od jego przydomku wzięła się nazwa wsi. 

Historia Samsonowa jest związana z przemysłem hutniczym. Tutaj, w rejonie dzisiejszego Samsonowa, powstały pierwsze fabryki żelaza i stali. W Samsonowie już w XV wieku istniała dymarka. W 1598 roku powstał pierwszy w Polsce wielki piec typu bergamowskiego. W latach 1641-44 nastąpiła przebudowa pieca i uzyskano pierwszą płynną surówkę. W początkach XVIII wieku piec był już zrujnowany. W 1817 roku Stanisław Staszic wystąpił z inicjatywą wybudowania nowej huty w Samsonowie. Kamień węgielny w 1818 roku położył namiestnik Królestwa Polskiego - książę generał Józef Zajączek, toteż nazwano ją Hutą Józefa. 

Huta w Samsonowie działała do roku 1866, kiedy to zniszczył ją pożar. Zakład produkował broń dla uczestników powstania styczniowego, za co Rosjanie spalili hutę w nocy z 9 na 10 czerwca. Huty nie odbudowano, ponieważ jej zniszczenie zbiegło się z postępującym kryzysem całego Zagłębia. Kryzys spowodowany był wyczerpywaniem się złóż rudy i zniszczeniem lasów przez rabunkowy wyrąb przy produkcji węgla drzewnego. 

Ciekawostka: W gminie Zagnańsk istnieją 4 wsie, które można łatwo pomylić. Są to: Samsonów, Samsonów-Ciągłe, Samsonów-Dudków, Samsonów-Komorniki, Samsonów-Piechotne. Artykuł dotyczy wsi Samsonów, do której należy przysiółek Samsonów-Podlesie. 

Wg danych Urzędu Gminy Zagnańsk na koniec 2013 roku, wieś Samsonów zamieszkiwało 318 osób.

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy w Zagnańsku. Przedstawia grafikę (ruiny Huty Józefa w Samsonowie) autorstwa Aleksandra Yasin.