28 grudnia 2014

Lulajże, Jezuniu

Lulajże, Jezuniu to znana polska kolęda, która powstała w drugiej połowie XVII wieku. Najstarsza zachowana jej wersja pochodzi z 1705 roku, natomiast powszechnie znana była już pod koniec XVIII wieku.
Lulajże, Jezuniu jest typową kolędą ludową. Jej ludowy charakter podkreśla tekst oraz mazurkowy rytm melodii. Kolęda stanowiła inspirację dla wielu twórców, m.in. Fryderyk Chopin wykorzystał jej motyw w środkowej części swego Scherzo h-moll op. 20. 

Pocztówka otrzymana od Ewy B.

23 grudnia 2014

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia!


Spokojnych i radosnych
Świąt Bożego Narodzenia
spędzonych w gronie najbliższych
oraz Bożego błogosławieństwa
i wszelkich potrzebnych łask
w nadchodzącym Nowym 2015 Roku
dla Wszystkich Czytelników!

Krzysiek

19 grudnia 2014

Bielsko-Biała

Bielsko-Biała jest miastem powiatowym położonym w południowej części województwa śląskiego, na granicy historycznych regionów: Śląska Cieszyńskiego i Małopolski, nad rzeką Białą. 
Większa część miasta leży na Pogórzu Śląskim, które jest częścią makroregionu Pogórza Zachodniobeskidzkiego. Obszar Bielska-Białej wchodzi w skład Działu Bielskiego i Działu Pisarzowickiego – mikroregionów Pogórza Śląskiego. W granicach administracyjnych miasta znajdują się także masywy górskie Beskidu Małego i Beskidu Śląskiego. Bielsko-Biała znajduje się na wysokości 300-400 m n.p.m., u stóp trzech szczytów: Szyndzielni, Magurki i Koziej Góry.
Bielsko-Biała jest siedzibą władz powiatu bielskiego ziemskiego, Euroregionu Beskidy, diecezji bielsko-żywieckiej Kościoła Rzymskokatolickiego i diecezji cieszyńskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, a także głównym miastem aglomeracji bielskiej i centralnym ośrodkiem Bielskiego Okręgu Przemysłowego.
Bielsko-Biała to jedno z najpiękniejszych miast na południu Polski. Turyści mogą zobaczyć tutaj wspaniałe zabytki, piękne krajobrazy, czeka na nich również wiele innych atrakcji.
Ciekawostka: Miasto powstało 1 stycznia 1951 z połączenia dwóch miast - Bielska i Białej. Stąd też herb Bielska-Białej składa się z dwóch tarcz - herbów dwóch połączonych miast. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, Bielsko-Białą zamieszkiwały 173 462 osoby. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Dikappa. Zdjęcie autorstwa Pawła Strykowskiego przedstawia Rynek w Bielsku-Białej.

15 grudnia 2014

Piława Górna

Piława Górna położona jest we wschodniej części Kotliny Dzierżoniowskiej, na obrzeżach Wzgórz Strzelińsko-Niemczańskich, w powiecie dzierżoniowskim, w centralnej części województwa dolnośląskiego. 
Swoją atrakcyjność miasto zawdzięcza walorom krajoznawczym i leczniczym właściwościom wód mineralnych w pobliskim Przerzeczynie-Zdroju. Malownicze położenie pośród wzgórz oraz widoczna panorama Gór Sowich czynią Piławę Górną celem wycieczek oraz miejscem zamieszkania osób ceniących piękno przyrody i spokój. 
Miasto posiada bardzo bogatą historię, o której świadczą licznie zachowane obiekty o historycznym znaczeniu. Do rejestru zabytków zostały wpisane: zespół dworsko-pałacowy z XVIII wieku, kościół parafialny świętego Marcina oraz wiatrak z XVIII wieku. Warto zwrócić uwagę na ciekawe rozplanowanie przestrzenne miasta, oparte na układzie wsi dwurzędowej, który w XVIII wieku został wzbogacony o czworokątny rynek. Miasto można podzielić na dwie części: starszą - wzdłuż ulicy Sienkiewicza, którą charakteryzuje zabudowa typu zagrodowego oraz zabudowę jedno- i dwukondygnacyjną w części południowo-wschodniej o charakterze miejskim. 
Pierwsze wzmianki o Piławie pochodzą już z XII wieku. Piława Górna uzyskała prawa miejskie 18 lipca 1962 po połączeniu w jeden organizm trzech miejscowości: Piławy, Kośmina i Kopanicy. 
Ciekawostka: Miasto należy do największych ośrodków przemysłu kamieniarskiego w Polsce.

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, Piławę Górną zamieszkiwały 6 673 osoby.

Pocztówka została wydana przez Vega Studia Adv. Kwidzyn. Zdjęcia przedstawiają: Plac Piastów Śląskich (zdjęcie główne i pierwsze od prawej), dawną przychodnię przy ul. Piastowskiej, drewnianą willę przy ul. Fabrycznej.

13 grudnia 2014

Brzostek

Miasto Brzostek położone jest nad rzeką Wisłoką, na pograniczu Pogórza Ciężkowickiego i Strzyżowskiego. Pod względem administracyjnym należy do województwa podkarpackiego i powiatu dębickiego. 
W Brzostku ma siedzibę Urząd Miejski, któremu podlega 19 miejscowości. Miasto stanowi centrum usługowo-handlowe dla okolicznych wiosek. Malownicze położenie u wrót Pogórza Karpackiego oraz stosunkowo duża ilość lasów stwarzają dogodne warunki dla rozwoju turystyki. 
Brzostek należy do najstarszych miejscowości województwa podkarpackiego, jakie potwierdzają dokumenty pisane w Krakowie (maj 1123 - styczeń 1125) i wydane przez legata papieskiego Kaliksta II. Wówczas była to mała wioska należąca do dóbr opactwa benedyktynów w Tyńcu. Od XIV wieku miejscowość rozwinęła się jako osada targowa. W XVI wieku Brzostek został całkowicie spalony przez wojska węgierskie, zaś w XVII wieku przez wojska księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego. 
Prawa miejskie miejscowość posiadała w latach 1367-1934. Zostały one jej przywrócone 1 stycznia 2009. 

Wg danych Urzędu Miejskiego w Brzostku z końca 2013 roku, miasteczko zamieszkiwało 2 749 osób, natomiast w gminie Brzostek zameldowanych było 13 390 osób.

Pocztówka została wydana przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Brzosteckiej i Radę Gminy w Brzostku. Zdjęcia wykonał Bogdan Stanaszek.

Na widokówce znajdują się:
  • kościół Znalezienia Krzyża Świętego w Brzostku;
  • widok na Brzostek od strony południowej;
  • obraz św. Leonarda z XVII wieku;
  • wzgórze św. Leonarda w Kleciach;
  • dwór z XVIII wieku w Kleciach;
  • Wisłoka w Kamienicy Dolnej.

12 grudnia 2014

Gmina Okonek

Gmina Okonek jest gminą miejsko-wiejską położoną w powiecie złotowskim, w województwie wielkopolskim, na skraju Pojezierza Wałecko-Drawskiego. 
W skład Gminy Okonek wchodzi 26 miejscowości podstawowych. Okonek został założony, jako wieś, przed 1546 rokiem przez sołtysa-osadźcę Heninga Woykę. Niemiecka nazwa Okonka, Ratzebohr, wiąże się ze słowiańskim imieniem księcia Racibora, stąd też pierwotna nazwa miejscowości to Racibórz. Od początku istnienia była to miejscowość głównie targowa. W 1754 roku wieś otrzymała prawa miejskie z rąk Fryderyka II. 
Gmina posiada bardzo zróżnicowaną rzeźbę terenu. Największe wzniesienia występują w okolicach Okonka. Teren gminy obfituje w szereg jezior, z których najciekawsze to: Leśne i Bąk w Okonku, Kacko i Zimne w Pniewie oraz jezioro Brokęcino w Brokęcinie. 
 W Gminie Okonek występują bardzo dobre warunki do turystyki, w tym pieszej, rowerowej i kajakowej. Liczne jeziora zachęcają do wędkowania i uprawiania sportów wodnych. Turyści mogą podziwiać piękne świątynie, miejsca pamięci i popularne w tym terenie elektrownie wodne. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, miasteczko Okonek zamieszkiwało 3 981 osób, natomiast w całej gminie zameldowanych było 8 877 mieszkańców. 

Pocztówka została wydana w 2008 roku przez Oficynę Wydawniczą Pomorze z Gdańska. Autorem zdjęć jest Bogusław Nieznalski.
Na widokówce zaprezentowane zostały ciekawe miejsca i obiekty w gminie Okonek:
  • Lotyń - budynek Zespołu Szkół;
  • Elektrownia Wodna Żarki zlokalizowana nieopodal wsi Łomczewo;
  • Lędyczek - widok na rzekę Gwdę oraz XIX-wieczny kościół św. Piotra i św. Pawła;
  • Podgaje - pomnik poświęcony pamięci 32. żołnierzy polskich spalonych żywcem w lutym 1945 roku w stodole, w której jeńcy wojenni zostali uwięzieni przez hitlerowców;
  • Węgorzewo Szzecineckie - budynek elektrowni wodnej;
  • Okonek - fragment rzeki Czarnej, w tle kościół Matki Bożej od Wykupu Niewolników (jedyny kościół pod tym wezwaniem w Polsce!), pochodzący z XIX wieku.

10 grudnia 2014

Nieszawa

Nieszawa to miasto w powiecie aleksandrowskim, w województwie kujawsko-pomorskim. Położone jest w pradolinie Wisły, na krańcach Kujaw - to trzecie miejsce jego lokacji.
Pierwsza Nieszawa była osadą nadaną w 1228 roku Krzyżakom sprowadzonym do Polski przez Księcia Konrada I Mazowieckiego i znajdowała się na lewym brzegu Wisły w odległości 4 km w dół rzeki od Torunia. Krzyżacy zbudowali tam zamek i założyli komturię. Po klęsce pod Grunwaldem, w latach 1423-1424 zostali zmuszeni do zburzenia zamku. Obecnie są to tereny wsi Mała Nieszawka.
W 1424 roku Król Władysław Jagiełło lokował naprzeciwko Torunia osadę Nowa Nieszawa. Już w następnym roku osada uzyskała prawa miejskie i wkrótce zaczęto budować Zamek Dybowski. Z chwilą rozpoczęcia nowej wojny polsko–krzyżackiej w 1431 roku, Nową Nieszawę wraz z zamkiem zdobyli, zrabowali i spalili mieszczanie toruńscy i oddziały krzyżackie. 
Po zakończeniu wojny w 1436 roku i odzyskaniu przez stronę polską kujawskiego brzegu Wisły, bardzo szybko odbudowano zniszczony kościół parafialny, a Zamek Dybowski stał się siedzibą burgrabich zarządzających w imieniu starostów nieszawskich. Na zamku często przebywał Król Kazimierz Jagiellończyk. Tutaj też w czasie wojny trzynastoletniej, w listopadzie 1454 roku, wydał tzw. statuty nieszawskie nadające nowe przywileje szlachcie. Mieszczanie toruńscy wykorzystując swój wkład w zwycięstwo nad Zakonem w czasie wojny uzyskali od króla przywilej nakazujący zburzenie miasta i przeniesienie o 32 km, w górę Wisły, w miejsce wsi Roskidalino, co nastąpiło w latach 1460-62. 24 września 1460 roku król wydał dokument określający położenie i prawa nowo zakładanego miasta. Mieszkańcy Nieszawy wraz z całym dobytkiem zostali przesiedleni na nowe miejsce i zaczęli tworzyć trzecią z kolei Nieszawę. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, Nieszawę zamieszkiwało 1 975 osób. Statystyki pokazują tendencję spadkową liczby mieszkańców. 

Pocztówka została wydana w 2010 roku. Autorem zdjęć jest Wanda Wasicka. 

Na widokówce przedstawione zostały: 
  • widok na Wisłę i prom, 
  • gotycki kościół Świętej Jadwigi Śląskiej z II połowy XV wieku, 
  • ratusz z I połowy XIX wieku, 
  • klasztor i kościół franciszkanów z II połowy XV wieku.

09 grudnia 2014

Kodeń - Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej

Kodeń to wioska gminna położona w powiecie bialskim, w północno-wschodniej części województwa lubelskiego, nad rzeką Bug, tuż przy granicy z Białorusią.
Mimo, iż Kodeń nie jest miastem, to jest znany w całej Polsce. To za sprawą znajdującego się tam Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej
Kościół został wzniesiony w latach 1629-1635 w stylu późnego renesansu. Piękna barokowa fasada pochodzi z początku XVIII wieku. W latach 1875-1917 świątynię zamieniono na cerkiew prawosławną. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości świątynia ponownie zaczęła służyć wiernym wyznania rzymskokatolickiego. W ołtarzu głównym widnieje otoczony kultem obraz Matki Boskiej Kodeńskiej, zwanej Królową i Matką Podlasia. Legenda mówi, iż obraz ten przywiózł z Rzymu w XVII wieku Mikołaj Sapieha. 
Obraz został ukoronowany 15 sierpnia 1723 roku przez biskupa łuckiego Stefana Rupniewskiego jako trzeci na prawie papieskim na ziemiach Rzeczypospolitej, po obrazie Matki Bożej Częstochowskiej i obrazie Matki Bożej Trockiej. Godność bazyliki mniejszej kościół posiada od 1973 roku. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Kodeń zamieszkiwały 3 782 osoby, natomiast Kodeń liczył ponad 2 tysiące mieszkańców. 

Pocztówka została wydana przez Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej. Na zdjęciach autorstwa Z. Wasaka przedstawione zostały: ołtarz główny, obraz Matki Bożej Kodeńskiej i obraz Świętej Anny.

08 grudnia 2014

Nowy Wiśnicz

Nowy Wiśnicz to miasto będące siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, położone w powiecie bocheńskim, w województwie małopolskim. Założone zostało w 1616 roku przez Stanisława Lubomirskiego na mocy przywileju Zygmunta III Wazy. 
Obszar Nowego Wiśnicza znajduje się w całości w obrębie Pogórza Wiśnickiego, które z kolei stanowi środkową część Pogórza Wielickiego. Miasto położone jest w całości na obszarze Wiśnicko-Lipnickiego Parku Krajobrazowego, który został utworzony w 1997 roku. 
Głównym miejscem przyciągającym uwagę turystów w Nowym Wiśniczu jest zamek Kmitów i Lubomirskich - jedno z najcenniejszych w Polsce dzieł wczesnobarokowej architektury rezydencjonalno-obronnej. 
W Nowym Wiśniczu można ponadto zwiedzać: liczne muzea (m.in. Muzeum Biograficzne malarza Stanisława Klimowskiego, Muzeum Ziemi Wiśnickiej, Muzeum Pamiątek po Janie Matejce - drewniany dworek „Koryznówka”), dawny klasztor Karmelitów Bosych, kościoły i miejsca pamięci. 
Ciekawymi atrakcjami, wartymi zobaczenia, będą również: studnia miejska na rynku w Nowym Wiśniczu pamiętająca czasy lokacji miasta, ratusz miejski, wiśnickie kolumny, dom Macieja Trapoli - nadwornego architekta Stanisława Lubomirskiego, a także liczne pomniki, figury i kapliczki. 

Wg danych Urzędu Miejskiego w Nowym Wiśniczu na koniec 2013 roku, gminę zamieszkiwało 13 448 osób. Nowy Wiśnicz liczył 2 691 mieszkańców. 

Pocztówka przedstawiająca bramę zamku w Nowym Wiśniczu, została wydana przez Zarząd odbudowy zamku w Wiśniczu. Fotografię wykonała Wanda Sumara.

07 grudnia 2014

Gmina Parysów

Gmina Parysów jest położona w północno-wschodniej części powiatu garwolińskiego, w województwie mazowieckim. Geograficznie gmina Parysów należy do mezoregionu Równina Garwolińska, która wchodzi w skład makroregionu Nizina Środkowomazowiecka. 
W skład gminy wchodzi 10 miejscowości, tworzących 10 sołectw. Największą z nich jest siedziba gminy – Parysów. Parysów (1538-1869), a także wieś Kozłów (1526-1576), posiadały w przeszłości prawa miejskie. Zachował się miejski układ urbanistyczny Parysowa (duży rynek z kościołem i ulice rozchodzące się od rynku). 
Na terenie gminy Parysów znajdują się różne zabytki i atrakcje dla turystów. Wśród nich możemy wymienić:
  • wiatrak kozłowy w Parysowie z końca XIX wieku; 
  • młyny przy ul.Franciszkańskiej i ul.Książęcej w Parysowie; 
  • kuźnia w Choinach; cmentarz parafialny w Parysowie z przełomu XVIII i XIX wieku; 
  • tablica pamiątkowa ku czci poległych 11 listopada 1918 zawieszona na ścianie frontowej Urzędu Gminy w Parysowie; 
  • pomnik poświęcony żołnierzom Armii Krajowej Placówki Parysów Obwodu Gołąb na placu rynkowym; 
  • pomnik poświęcony żołnierzom AK zgrupowanym do akcji Burza, przy drodze pomiędzy Łukówcem a Poschłą; 
  • mogiła powstańca 1863 roku w parku dworskim we wsi Poschła; 
  • pomnik upamiętniający bitwę z czasu powstania styczniowego, rozegraną pomiędzy Wolą Starogrodzką a Żelazną, w Woli Starogrodzkiej; 
  • mogiła żołnierza radzieckiego z 1944 roku na skraju lasu w Woli Starogrodzkiej; 
  • kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parysowie, wybudowany w latach 1914-1925. 
Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Parysów zamieszkiwało 4 055 osób. Wieś Parysów liczyła ponad tysiąc mieszkańców. 

Pocztówka została wydana w listopadzie 2010 przez Urząd Gminy Parysów. Przedstawia ona kościół Wniebowzięcia NMP w Parysowie, rysunek autorstwa M. Starczewskiego.

06 grudnia 2014

Sławków

Sławków jest gminą miejską położoną w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, tuż przy granicy z województwem małopolskim. Miasto stanowi eksklawę powiatu będzińskiego oddzieloną od reszty powiatu obszarami powiatów grodzkich: Dąbrowa Górnicza i Sosnowiec. W latach 1999–2001 Sławków należał do powiatu olkuskiego w województwie małopolskim.
Miasto leży na prawym brzegu rzeki Białej Przemszy, na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej, a dokładnie we wschodniej części Wyżyny Śląskiej.
Legenda głosi, iż założycielem Sławkowa był rycerz o imieniu Sławko, od którego powstała nazwa osady. Rozwijała się ona prężnie dzięki górnictwu, rzemiosłu, rolnictwu i handlowi. Znana była także z wydobywania kruszców cynku i ołowiu, które były przetapiane na miejscu. Pierwsze wzmianki o Sławkowie pochodzą z początków XII wieku.
Przez teren Sławkowa i okolice przebiegają 4 piesze szlaki turystyczne, sprzyjające aktywnemu wypoczynkowi i pozwalające na organizację wycieczek turystycznych pieszych oraz rowerowych. Najdłuższy z nich - żółty, o długości 62 km, nazywany jest też Szlakiem Pustynnym. Obejmuje on południowe części miasta. Dwa inne szlaki: czerwony i niebieski biegną przez centrum Sławkowa i pozwalają na podziwianie walorów miasta i zwiedzanie jego zabytków. Najkrótszy szlak (czary) liczy tylko 3,5 km i ma charakter łącznikowy pomiędzy szlakiem czerwonym i żółtym

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, Sławków zamieszkiwało 7 129 osób. 

Pocztówka przedstawiająca kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Sławkowie została wydana przez Wydawnictwo D. G. Strzemieszyce Dariusz Kmiotek. Fot. A. F. Sigma - Olkusz.