28 grudnia 2014

Lulajże, Jezuniu

Lulajże, Jezuniu to znana polska kolęda, która powstała w drugiej połowie XVII wieku. Najstarsza zachowana jej wersja pochodzi z 1705 roku, natomiast powszechnie znana była już pod koniec XVIII wieku.
Lulajże, Jezuniu jest typową kolędą ludową. Jej ludowy charakter podkreśla tekst oraz mazurkowy rytm melodii. Kolęda stanowiła inspirację dla wielu twórców, m.in. Fryderyk Chopin wykorzystał jej motyw w środkowej części swego Scherzo h-moll op. 20. 

Pocztówka otrzymana od Ewy B.

23 grudnia 2014

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia!


Spokojnych i radosnych
Świąt Bożego Narodzenia
spędzonych w gronie najbliższych
oraz Bożego błogosławieństwa
i wszelkich potrzebnych łask
w nadchodzącym Nowym 2015 Roku
dla Wszystkich Czytelników!

Krzysiek

19 grudnia 2014

Bielsko-Biała

Bielsko-Biała jest miastem powiatowym położonym w południowej części województwa śląskiego, na granicy historycznych regionów: Śląska Cieszyńskiego i Małopolski, nad rzeką Białą. 
Większa część miasta leży na Pogórzu Śląskim, które jest częścią makroregionu Pogórza Zachodniobeskidzkiego. Obszar Bielska-Białej wchodzi w skład Działu Bielskiego i Działu Pisarzowickiego – mikroregionów Pogórza Śląskiego. W granicach administracyjnych miasta znajdują się także masywy górskie Beskidu Małego i Beskidu Śląskiego. Bielsko-Biała znajduje się na wysokości 300-400 m n.p.m., u stóp trzech szczytów: Szyndzielni, Magurki i Koziej Góry.
Bielsko-Biała jest siedzibą władz powiatu bielskiego ziemskiego, Euroregionu Beskidy, diecezji bielsko-żywieckiej Kościoła Rzymskokatolickiego i diecezji cieszyńskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, a także głównym miastem aglomeracji bielskiej i centralnym ośrodkiem Bielskiego Okręgu Przemysłowego.
Bielsko-Biała to jedno z najpiękniejszych miast na południu Polski. Turyści mogą zobaczyć tutaj wspaniałe zabytki, piękne krajobrazy, czeka na nich również wiele innych atrakcji.
Ciekawostka: Miasto powstało 1 stycznia 1951 z połączenia dwóch miast - Bielska i Białej. Stąd też herb Bielska-Białej składa się z dwóch tarcz - herbów dwóch połączonych miast. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, Bielsko-Białą zamieszkiwały 173 462 osoby. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Dikappa. Zdjęcie autorstwa Pawła Strykowskiego przedstawia Rynek w Bielsku-Białej.

15 grudnia 2014

Piława Górna

Piława Górna położona jest we wschodniej części Kotliny Dzierżoniowskiej, na obrzeżach Wzgórz Strzelińsko-Niemczańskich, w powiecie dzierżoniowskim, w centralnej części województwa dolnośląskiego. 
Swoją atrakcyjność miasto zawdzięcza walorom krajoznawczym i leczniczym właściwościom wód mineralnych w pobliskim Przerzeczynie-Zdroju. Malownicze położenie pośród wzgórz oraz widoczna panorama Gór Sowich czynią Piławę Górną celem wycieczek oraz miejscem zamieszkania osób ceniących piękno przyrody i spokój. 
Miasto posiada bardzo bogatą historię, o której świadczą licznie zachowane obiekty o historycznym znaczeniu. Do rejestru zabytków zostały wpisane: zespół dworsko-pałacowy z XVIII wieku, kościół parafialny świętego Marcina oraz wiatrak z XVIII wieku. Warto zwrócić uwagę na ciekawe rozplanowanie przestrzenne miasta, oparte na układzie wsi dwurzędowej, który w XVIII wieku został wzbogacony o czworokątny rynek. Miasto można podzielić na dwie części: starszą - wzdłuż ulicy Sienkiewicza, którą charakteryzuje zabudowa typu zagrodowego oraz zabudowę jedno- i dwukondygnacyjną w części południowo-wschodniej o charakterze miejskim. 
Pierwsze wzmianki o Piławie pochodzą już z XII wieku. Piława Górna uzyskała prawa miejskie 18 lipca 1962 po połączeniu w jeden organizm trzech miejscowości: Piławy, Kośmina i Kopanicy. 
Ciekawostka: Miasto należy do największych ośrodków przemysłu kamieniarskiego w Polsce.

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, Piławę Górną zamieszkiwały 6 673 osoby.

Pocztówka została wydana przez Vega Studia Adv. Kwidzyn. Zdjęcia przedstawiają: Plac Piastów Śląskich (zdjęcie główne i pierwsze od prawej), dawną przychodnię przy ul. Piastowskiej, drewnianą willę przy ul. Fabrycznej.

13 grudnia 2014

Brzostek

Miasto Brzostek położone jest nad rzeką Wisłoką, na pograniczu Pogórza Ciężkowickiego i Strzyżowskiego. Pod względem administracyjnym należy do województwa podkarpackiego i powiatu dębickiego. 
W Brzostku ma siedzibę Urząd Miejski, któremu podlega 19 miejscowości. Miasto stanowi centrum usługowo-handlowe dla okolicznych wiosek. Malownicze położenie u wrót Pogórza Karpackiego oraz stosunkowo duża ilość lasów stwarzają dogodne warunki dla rozwoju turystyki. 
Brzostek należy do najstarszych miejscowości województwa podkarpackiego, jakie potwierdzają dokumenty pisane w Krakowie (maj 1123 - styczeń 1125) i wydane przez legata papieskiego Kaliksta II. Wówczas była to mała wioska należąca do dóbr opactwa benedyktynów w Tyńcu. Od XIV wieku miejscowość rozwinęła się jako osada targowa. W XVI wieku Brzostek został całkowicie spalony przez wojska węgierskie, zaś w XVII wieku przez wojska księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego. 
Prawa miejskie miejscowość posiadała w latach 1367-1934. Zostały one jej przywrócone 1 stycznia 2009. 

Wg danych Urzędu Miejskiego w Brzostku z końca 2013 roku, miasteczko zamieszkiwało 2 749 osób, natomiast w gminie Brzostek zameldowanych było 13 390 osób.

Pocztówka została wydana przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Brzosteckiej i Radę Gminy w Brzostku. Zdjęcia wykonał Bogdan Stanaszek.

Na widokówce znajdują się:
  • kościół Znalezienia Krzyża Świętego w Brzostku;
  • widok na Brzostek od strony południowej;
  • obraz św. Leonarda z XVII wieku;
  • wzgórze św. Leonarda w Kleciach;
  • dwór z XVIII wieku w Kleciach;
  • Wisłoka w Kamienicy Dolnej.

12 grudnia 2014

Gmina Okonek

Gmina Okonek jest gminą miejsko-wiejską położoną w powiecie złotowskim, w województwie wielkopolskim, na skraju Pojezierza Wałecko-Drawskiego. 
W skład Gminy Okonek wchodzi 26 miejscowości podstawowych. Okonek został założony, jako wieś, przed 1546 rokiem przez sołtysa-osadźcę Heninga Woykę. Niemiecka nazwa Okonka, Ratzebohr, wiąże się ze słowiańskim imieniem księcia Racibora, stąd też pierwotna nazwa miejscowości to Racibórz. Od początku istnienia była to miejscowość głównie targowa. W 1754 roku wieś otrzymała prawa miejskie z rąk Fryderyka II. 
Gmina posiada bardzo zróżnicowaną rzeźbę terenu. Największe wzniesienia występują w okolicach Okonka. Teren gminy obfituje w szereg jezior, z których najciekawsze to: Leśne i Bąk w Okonku, Kacko i Zimne w Pniewie oraz jezioro Brokęcino w Brokęcinie. 
 W Gminie Okonek występują bardzo dobre warunki do turystyki, w tym pieszej, rowerowej i kajakowej. Liczne jeziora zachęcają do wędkowania i uprawiania sportów wodnych. Turyści mogą podziwiać piękne świątynie, miejsca pamięci i popularne w tym terenie elektrownie wodne. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, miasteczko Okonek zamieszkiwało 3 981 osób, natomiast w całej gminie zameldowanych było 8 877 mieszkańców. 

Pocztówka została wydana w 2008 roku przez Oficynę Wydawniczą Pomorze z Gdańska. Autorem zdjęć jest Bogusław Nieznalski.
Na widokówce zaprezentowane zostały ciekawe miejsca i obiekty w gminie Okonek:
  • Lotyń - budynek Zespołu Szkół;
  • Elektrownia Wodna Żarki zlokalizowana nieopodal wsi Łomczewo;
  • Lędyczek - widok na rzekę Gwdę oraz XIX-wieczny kościół św. Piotra i św. Pawła;
  • Podgaje - pomnik poświęcony pamięci 32. żołnierzy polskich spalonych żywcem w lutym 1945 roku w stodole, w której jeńcy wojenni zostali uwięzieni przez hitlerowców;
  • Węgorzewo Szzecineckie - budynek elektrowni wodnej;
  • Okonek - fragment rzeki Czarnej, w tle kościół Matki Bożej od Wykupu Niewolników (jedyny kościół pod tym wezwaniem w Polsce!), pochodzący z XIX wieku.

10 grudnia 2014

Nieszawa

Nieszawa to miasto w powiecie aleksandrowskim, w województwie kujawsko-pomorskim. Położone jest w pradolinie Wisły, na krańcach Kujaw - to trzecie miejsce jego lokacji.
Pierwsza Nieszawa była osadą nadaną w 1228 roku Krzyżakom sprowadzonym do Polski przez Księcia Konrada I Mazowieckiego i znajdowała się na lewym brzegu Wisły w odległości 4 km w dół rzeki od Torunia. Krzyżacy zbudowali tam zamek i założyli komturię. Po klęsce pod Grunwaldem, w latach 1423-1424 zostali zmuszeni do zburzenia zamku. Obecnie są to tereny wsi Mała Nieszawka.
W 1424 roku Król Władysław Jagiełło lokował naprzeciwko Torunia osadę Nowa Nieszawa. Już w następnym roku osada uzyskała prawa miejskie i wkrótce zaczęto budować Zamek Dybowski. Z chwilą rozpoczęcia nowej wojny polsko–krzyżackiej w 1431 roku, Nową Nieszawę wraz z zamkiem zdobyli, zrabowali i spalili mieszczanie toruńscy i oddziały krzyżackie. 
Po zakończeniu wojny w 1436 roku i odzyskaniu przez stronę polską kujawskiego brzegu Wisły, bardzo szybko odbudowano zniszczony kościół parafialny, a Zamek Dybowski stał się siedzibą burgrabich zarządzających w imieniu starostów nieszawskich. Na zamku często przebywał Król Kazimierz Jagiellończyk. Tutaj też w czasie wojny trzynastoletniej, w listopadzie 1454 roku, wydał tzw. statuty nieszawskie nadające nowe przywileje szlachcie. Mieszczanie toruńscy wykorzystując swój wkład w zwycięstwo nad Zakonem w czasie wojny uzyskali od króla przywilej nakazujący zburzenie miasta i przeniesienie o 32 km, w górę Wisły, w miejsce wsi Roskidalino, co nastąpiło w latach 1460-62. 24 września 1460 roku król wydał dokument określający położenie i prawa nowo zakładanego miasta. Mieszkańcy Nieszawy wraz z całym dobytkiem zostali przesiedleni na nowe miejsce i zaczęli tworzyć trzecią z kolei Nieszawę. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, Nieszawę zamieszkiwało 1 975 osób. Statystyki pokazują tendencję spadkową liczby mieszkańców. 

Pocztówka została wydana w 2010 roku. Autorem zdjęć jest Wanda Wasicka. 

Na widokówce przedstawione zostały: 
  • widok na Wisłę i prom, 
  • gotycki kościół Świętej Jadwigi Śląskiej z II połowy XV wieku, 
  • ratusz z I połowy XIX wieku, 
  • klasztor i kościół franciszkanów z II połowy XV wieku.

09 grudnia 2014

Kodeń - Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej

Kodeń to wioska gminna położona w powiecie bialskim, w północno-wschodniej części województwa lubelskiego, nad rzeką Bug, tuż przy granicy z Białorusią.
Mimo, iż Kodeń nie jest miastem, to jest znany w całej Polsce. To za sprawą znajdującego się tam Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej
Kościół został wzniesiony w latach 1629-1635 w stylu późnego renesansu. Piękna barokowa fasada pochodzi z początku XVIII wieku. W latach 1875-1917 świątynię zamieniono na cerkiew prawosławną. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości świątynia ponownie zaczęła służyć wiernym wyznania rzymskokatolickiego. W ołtarzu głównym widnieje otoczony kultem obraz Matki Boskiej Kodeńskiej, zwanej Królową i Matką Podlasia. Legenda mówi, iż obraz ten przywiózł z Rzymu w XVII wieku Mikołaj Sapieha. 
Obraz został ukoronowany 15 sierpnia 1723 roku przez biskupa łuckiego Stefana Rupniewskiego jako trzeci na prawie papieskim na ziemiach Rzeczypospolitej, po obrazie Matki Bożej Częstochowskiej i obrazie Matki Bożej Trockiej. Godność bazyliki mniejszej kościół posiada od 1973 roku. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Kodeń zamieszkiwały 3 782 osoby, natomiast Kodeń liczył ponad 2 tysiące mieszkańców. 

Pocztówka została wydana przez Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej. Na zdjęciach autorstwa Z. Wasaka przedstawione zostały: ołtarz główny, obraz Matki Bożej Kodeńskiej i obraz Świętej Anny.

08 grudnia 2014

Nowy Wiśnicz

Nowy Wiśnicz to miasto będące siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, położone w powiecie bocheńskim, w województwie małopolskim. Założone zostało w 1616 roku przez Stanisława Lubomirskiego na mocy przywileju Zygmunta III Wazy. 
Obszar Nowego Wiśnicza znajduje się w całości w obrębie Pogórza Wiśnickiego, które z kolei stanowi środkową część Pogórza Wielickiego. Miasto położone jest w całości na obszarze Wiśnicko-Lipnickiego Parku Krajobrazowego, który został utworzony w 1997 roku. 
Głównym miejscem przyciągającym uwagę turystów w Nowym Wiśniczu jest zamek Kmitów i Lubomirskich - jedno z najcenniejszych w Polsce dzieł wczesnobarokowej architektury rezydencjonalno-obronnej. 
W Nowym Wiśniczu można ponadto zwiedzać: liczne muzea (m.in. Muzeum Biograficzne malarza Stanisława Klimowskiego, Muzeum Ziemi Wiśnickiej, Muzeum Pamiątek po Janie Matejce - drewniany dworek „Koryznówka”), dawny klasztor Karmelitów Bosych, kościoły i miejsca pamięci. 
Ciekawymi atrakcjami, wartymi zobaczenia, będą również: studnia miejska na rynku w Nowym Wiśniczu pamiętająca czasy lokacji miasta, ratusz miejski, wiśnickie kolumny, dom Macieja Trapoli - nadwornego architekta Stanisława Lubomirskiego, a także liczne pomniki, figury i kapliczki. 

Wg danych Urzędu Miejskiego w Nowym Wiśniczu na koniec 2013 roku, gminę zamieszkiwało 13 448 osób. Nowy Wiśnicz liczył 2 691 mieszkańców. 

Pocztówka przedstawiająca bramę zamku w Nowym Wiśniczu, została wydana przez Zarząd odbudowy zamku w Wiśniczu. Fotografię wykonała Wanda Sumara.

07 grudnia 2014

Gmina Parysów

Gmina Parysów jest położona w północno-wschodniej części powiatu garwolińskiego, w województwie mazowieckim. Geograficznie gmina Parysów należy do mezoregionu Równina Garwolińska, która wchodzi w skład makroregionu Nizina Środkowomazowiecka. 
W skład gminy wchodzi 10 miejscowości, tworzących 10 sołectw. Największą z nich jest siedziba gminy – Parysów. Parysów (1538-1869), a także wieś Kozłów (1526-1576), posiadały w przeszłości prawa miejskie. Zachował się miejski układ urbanistyczny Parysowa (duży rynek z kościołem i ulice rozchodzące się od rynku). 
Na terenie gminy Parysów znajdują się różne zabytki i atrakcje dla turystów. Wśród nich możemy wymienić:
  • wiatrak kozłowy w Parysowie z końca XIX wieku; 
  • młyny przy ul.Franciszkańskiej i ul.Książęcej w Parysowie; 
  • kuźnia w Choinach; cmentarz parafialny w Parysowie z przełomu XVIII i XIX wieku; 
  • tablica pamiątkowa ku czci poległych 11 listopada 1918 zawieszona na ścianie frontowej Urzędu Gminy w Parysowie; 
  • pomnik poświęcony żołnierzom Armii Krajowej Placówki Parysów Obwodu Gołąb na placu rynkowym; 
  • pomnik poświęcony żołnierzom AK zgrupowanym do akcji Burza, przy drodze pomiędzy Łukówcem a Poschłą; 
  • mogiła powstańca 1863 roku w parku dworskim we wsi Poschła; 
  • pomnik upamiętniający bitwę z czasu powstania styczniowego, rozegraną pomiędzy Wolą Starogrodzką a Żelazną, w Woli Starogrodzkiej; 
  • mogiła żołnierza radzieckiego z 1944 roku na skraju lasu w Woli Starogrodzkiej; 
  • kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Parysowie, wybudowany w latach 1914-1925. 
Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Parysów zamieszkiwało 4 055 osób. Wieś Parysów liczyła ponad tysiąc mieszkańców. 

Pocztówka została wydana w listopadzie 2010 przez Urząd Gminy Parysów. Przedstawia ona kościół Wniebowzięcia NMP w Parysowie, rysunek autorstwa M. Starczewskiego.

06 grudnia 2014

Sławków

Sławków jest gminą miejską położoną w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, tuż przy granicy z województwem małopolskim. Miasto stanowi eksklawę powiatu będzińskiego oddzieloną od reszty powiatu obszarami powiatów grodzkich: Dąbrowa Górnicza i Sosnowiec. W latach 1999–2001 Sławków należał do powiatu olkuskiego w województwie małopolskim.
Miasto leży na prawym brzegu rzeki Białej Przemszy, na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej, a dokładnie we wschodniej części Wyżyny Śląskiej.
Legenda głosi, iż założycielem Sławkowa był rycerz o imieniu Sławko, od którego powstała nazwa osady. Rozwijała się ona prężnie dzięki górnictwu, rzemiosłu, rolnictwu i handlowi. Znana była także z wydobywania kruszców cynku i ołowiu, które były przetapiane na miejscu. Pierwsze wzmianki o Sławkowie pochodzą z początków XII wieku.
Przez teren Sławkowa i okolice przebiegają 4 piesze szlaki turystyczne, sprzyjające aktywnemu wypoczynkowi i pozwalające na organizację wycieczek turystycznych pieszych oraz rowerowych. Najdłuższy z nich - żółty, o długości 62 km, nazywany jest też Szlakiem Pustynnym. Obejmuje on południowe części miasta. Dwa inne szlaki: czerwony i niebieski biegną przez centrum Sławkowa i pozwalają na podziwianie walorów miasta i zwiedzanie jego zabytków. Najkrótszy szlak (czary) liczy tylko 3,5 km i ma charakter łącznikowy pomiędzy szlakiem czerwonym i żółtym

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, Sławków zamieszkiwało 7 129 osób. 

Pocztówka przedstawiająca kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Sławkowie została wydana przez Wydawnictwo D. G. Strzemieszyce Dariusz Kmiotek. Fot. A. F. Sigma - Olkusz.

30 listopada 2014

Gmina Warta Bolesławiecka

Gmina Warta Bolesławiecka jest jedną z sześciu gmin powiatu bolesławieckiego położonego w północno-zachodniej części województwa dolnośląskiego.
Teren gminy Warta Bolesławiecka charakteryzuje się dość urozmaiconą rzeźbą. Krajobraz tworzą tu liczne wzgórza i grzbiety wododziałowe, leżące pomiędzy dolinami potoków Osiki i Brenny, będącymi dopływami Bobrzycy i Czerny Wielkiej.
W Warcie Bolesławieckiej i okolicach turyści mogą spotkać wiele zabytków i pomników przyrody. Wyznaczono także 5 szlaków turystycznych:
  • Czerwony (Szlak II  Armii Wojska Polskiego), który przebiega trasą:  Bolesławiec - Tomaszów Bolesławiecki - Wilczy Las – Okmiany – Chojnów - Legnica;
  • Czarny na trasie: Okmiany- Lubków – Iwiny – Jurków – Grodziec;
  • Żółty biegnący trasą: Bolesławiec – Kraszowice – Wartowice – Warta Bolesławiecka – Tomaszów Bolesławiecki – Krępnica – Bolesławiec;
  • Niebieski przebiegający przez: Bolesławiec – Wartowice – Raciborowice Górne – Lwówek Śląski;
  • Zielony (Szlak Leśny) - wytyczony na trasie: Bolesławiec – Tomaszów Bolesławiecki – Szczytnica – Lubin.
Na wycieczkę po gminie Warta Bolesławiecka można wybrać się również szlakiem rowerowym (czerwonym), nazwanym Szlakiem miedzi i kamienia. Długość szlaku to 68,1km.

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Warta Bolesławiecka zamieszkiwało 8 419 osób. Siedzibę gminy - Wartę Bolesławiecką - zamieszkiwały 843 osoby (dane UG z 2009 roku).

Pocztówka została wydana w 2007 roku przez Wydawnictwo Julita. Przedstawia ona siedzibę Urzędu Gminy i wóz strażacki OSP Warta Bolesławiecka.

14 października 2014

Rakszawa

Rakszawa jest dużą wsią, a zarazem siedzibą gminy Rakszawa w powiecie łańcuckim, w województwie podkarpackim.
Pierwsza udokumentowana wzmianka o Rakszawie pochodzi z 1585 roku. Nie zachował się akt lokacyjny wsi, jednak najprawdopodobniej powstała ona w XVI wieku. Na tutejszych terenach osiedlała się na stałe ludność wołoska - grupy etniczne zamieszkujące pierwotnie Półwysep Bałkański, posługujących się językami wschodnioromańskimi. Do dziś jedna z części Rakszawy nosi nazwę Wołochy
W Rakszawie znajdują się główne instytucje gminne. Ponadto działają tu: dwie parafie rzymskokatolickie (parafia Podwyższenia Krzyża Świętego i parafia Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła), przedszkole, 3 szkoły podstawowe, gimnazjum i szkoła ponadgimnazjalna (Zespół Szkół Tekstylno-Gospodarczych). 
Ciekawe obiekty, które warto zobaczyć w Rakszawie to: średniowieczna Osada Rakszawa, obszar krajobrazu zabytkowego - park Brzeźnik, pomnik Wincentego Witosa, karczma z lat 20. XIX wieku, chaty i zagrody wiejskie z przełomu XIX i XX wieku. 

Wg danych Urzędu Gminy na koniec 2013 roku, Rakszawę zamieszkiwało 6 380 osób. 

Pocztówka została wydana przez Gminę Rakszawa w 2014 roku. Zdjęcia przedstawiają:
  • pomnik Wincentego Witosa (fot. Paweł Superson);
  • staw na Brzeźniku (fot. Bogumiła Babiarz);
  • rakszawski rak strumieniowy (fot. Jan Jabłoński).

07 października 2014

Mikstat

Mikstat to miasto w południowej części województwa wielkopolskiego, w powiecie ostrzeszowskim, położone na Wzgórzach Ostrzeszowskich, będące siedzibą gminy miejsko-wiejskiej.
Obszar miasta i gminy prezentują interesujące walory turystyczne i ze względu na czyste środowisko naturalne stanową doskonałą strefę wypoczynkowo-rekreacyjną. Na terenie gminy znajdują się: ścieżka dydaktyczna w parku przy siedzibie Nadleśnictwa Przedborów w Przedborowie, trasy spacerowe i trasa do jazdy konnej. Rozwija się agroturystyka i turystyka konna. Bogactwem gminy są lasy, które zaspokajają potrzeby zdrowotne i wypoczynkowe społeczeństwa. 
Przez teren gminy Mikstat wyznaczono 3 szlaki piesze (żółty, czerwony, zielony) i 1 szlak rowerowy (czerwony). Długość szlaków pieszych w granicach administracyjnych gminy wynosi ponad 3 km, natomiast szlaku rowerowego - 13,6 km. 
W gminie Mikstat znajdują się 3 obiekty zabytkowe: kościół cmentarny św. Rocha w Mikstacie, kościół parafialny Świętej Trójcy w Mikstacie i kościół Narodzenia NMP w Kotłowie. 

Wg danych Urzędu Miasta i Gminy Mikstat na koniec 2013 roku, gminę zamieszkiwało 6 155 osób, a miasto - 1 841 osób. 

 Pocztówka przedstawia kościół cmentarny św. Rocha w Mikstacie.

05 października 2014

Gmina Kolbudy

Gmina Kolbudy położona jest we wschodniej części województwa pomorskiego, w powiecie gdańskim. Jej obszar zajmuje południowo-wschodnią, krawędziową część Pojezierza Kaszubskiego, sąsiadującego z Żuławami Wiślanymi.
Najbardziej atrakcyjnym miejscem gminy Kolbudy jest kompleks leśny z dominacją buczyn i lasów dębowo-bukowych z malowniczo położonym wśród lasów Jeziorem Otomińskim, objęty ochroną jako Otomiński Obszar Chronionego Krajobrazu.
Na terenie gminy znajdują się dwa rezerwaty przyrody: Bursztynowa Góra i Jar Reknicy, 3 obszary chronionego krajobrazu i 2 użytki ekologiczne. Z racji ochrony przyrody oraz małej odporności przyrodniczej tereny rezerwatów są dostępne w sposób ograniczony. 
Przez teren gminy przechodzą 4 szlaki turystyczne PTTK: szlak turystyczny zielony Skarszewski, szlak turystyczny czarny Gór Szymbarskich, szlak turystyczny niebieski Kartuski i szlak turystyczny żółty Bursztynowy. Wszystkie te szlaki przebiegają przez Otomin. 
W Wojewódzkiej Ewidencji Zabytków znajdują się 102 obiekty położone na terenie gminy Kolbudy. 4 z nich figurują na liście Narodowego Instytutu Dziedzictwa
  • kościół NMP Królowej Polski w Lublewie;
  • kościół filialny świętego Mikołaja Biskupa w Czapielsku;
  • kościół Bożego Ciała w Pręgowie;
  • Zespół parkowo-folwarczny w Bielkowie. 

Wg danych Urzędu Gminy z 30 czerwca 2014, gminę Kolbudy zamieszkiwało 14 767 osób stale i czasowo zameldowanych, z czego siedziba gminy miała 3 652 osoby. 

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy Kolbudy. Zdjęcia przedstawiają: gminę Kolbudy z lotu ptaka, kościół Bożego Ciała w Pręgowie, kościół świętego Mikołaja w  Czapielsku, jar rzeki Raduni, elektrownię wodną w Łąpinie.

03 października 2014

Trzebnica

Trzebnica jest miastem położonym w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, we wschodniej części Wzgórz Trzebnickich. 
Trzebnica jest miejscem spokoju i aktywnego odpoczynku wśród malowniczych wzgórz i lasów. Bogata historia uzdrowiskowa przeplata się ze współczesnym, rekreacyjnym charakterem miasta. Las bukowy otaczający Trzebnicę z południowej strony jest źródłem czystego i świeżego powietrza, co w zestawieniu z rozległymi terenami słynnych trzebnickich sadów tworzy doskonałe warunki do uprawiania wszelkich form rekreacji. 
Trzebnica to miasto życia i działalności św. Jadwigi. Święta wraz ze swoim mężem księciem Henrykiem Brodatym ufundowała Klasztor i Bazylikę. Trzebnickie Sanktuarium, które w ostatnim czasie zyskało status Sanktuarium Międzynarodowego, nie tylko jest jedną z największych tego typu budowli w Europie Środkowej, ale przede wszystkim stanowi najznamienitszą wizytówkę miasta i jest powodem do dumy Trzebniczan. 
Drugą, obok Sanktuarium Świętej Jadwigi, perłą przyciągającą turystów do Trzebnicy jest dawny kompleks uzdrowiskowy znajdujący się w południowo-wschodniej części miasta. W jego skład wchodzą znajdujące się przy ulicy Leśnej zabudowania dawnego Zdroju Jadwigi oraz służący jako park zdrojowy Las Bukowy. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Trzebnica zamieszkiwało 23 586 osób, z czego miasto liczyło 12 945 mieszkańców. 

Pocztówka wydana przez Ogólnopolskie Stowarzyszenie Gmin Cysterskich przedstawia panoramę Trzebnicy z klasztorem i bazyliką na pierwszym planie. Fotografię wykonał Marcin Mazurkiewicz.

01 października 2014

Jarosław

Jarosław to miasto w województwie podkarpackim, będące siedzibą powiatu jarosławskiego i gminy miejskiej. Położone jest nad Sanem, na pograniczu dwóch krain geograficznych: Doliny Dolnego Sanu i Podgórza Rzeszowskiego.
Najstarsze ślady pobytu człowieka w regionie jarosławskim sięgają neolitu. Pierwsze datowane wydarzenia polityczne to zajęcie tych ziem w 981 roku przez księcia ruskiego Włodzimierza I Wielkiego, następnie w roku 1018 przez Bolesława I Chrobrego, a w roku 1031 przez księcia kijowskiego Jarosława I Mądrego. Według dawnej tradycji już wtedy książę Jarosław założył tu gród, jednak najstarsze źródła pisane znajdujemy dopiero w roku 1152. 
W średniowieczu miasto leżało na styku trzech wyznań i trzech kultur: polskiej, ruskiej i żydowskiej. Z tamtego, jak i późniejszych okresów, w mieście zachowało się wiele zabytków. 
Jednym z najpiękniejszych zabytków jest jarosławski ratusz. Najstarsza jego część pochodzi z początku XVII wieku. Po pożarze w 1625 roku został przebudowany jako piętrowa, barokowa budowla. W 1852 roku władze miasta wykupiły ratusz od rządu austriackiego, po czym został odnowiony na styl neogotycki. W latach 1895-96 przeprowadzono generalną przebudowę, nadając mu charakter neorenesansowy, który został zachowany do dzisiaj. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, Jarosław posiadał 39 138 mieszkańców. 

Pocztówka przedstawiająca jarosławski ratusz została wydana przez drukarnię Rafada w 2014 roku. Autorem fotografii jest Tomasz Turoń.

30 września 2014

Żerków

Żerków jest malutkim miasteczkiem położonym w województwie wielkopolskim, w powiecie jarocińskim, w gminie Żerków. Leży na obszarze Wału Żerkowskiego, w pobliżu rzek Warty i Lutyni. Jest uznawany za turystyczną perełkę Wielkopolski. 
Pierwsze wzmianki o samym Żerkowie pochodzą z 1257 roku. Natomiast w dokumencie z 1283 roku wymieniany jest on wówczas już jako miasto. 
Gospodarka Żerkowa bazuje na turystyce. Dzięki urozmaiconemu, polodowcowemu krajobrazowi okolicze Żerkowa stanowią wspaniałe miejsce do aktywnego spędzania wolnego czasu. Miasto jest głównym ośrodkiem – bazą noclegową, terenem kultury i rekreacji (zwłaszcza w okresie letnim) i wypadową tzw. Szwajcarii Żerkowskiej. Obejmuje ona tereny niewysokich wzgórz opartych o wypełnioną rozlewiskami pradolinę Warty. 
Ostatnie lata przyniosły inwestycje w infrastrukturę związaną z turystyką i rekreacją, rozwinął się niewielki przemysł elektrotechniczny. Żerków stał się głównym ośrodkiem nowego Żerkowsko-Czeszewskiego Parku Krajobrazowego.

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Żerków zamieszkiwało 10 451 osób, z czego 2 145 osób to mieszkańcy Żerkowa. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Via Vresna. Autorem zdjęć jest Mirosław Jadryszak.

Zdjęcia przedstawiają: wieżę telekomunikacyjną, mickiewiczowski szlak turystyczny, kościół św. Stanisława, Pomnik 700-lecia, centrum miasta, park, bramę pałacową z XVIII wieku, pomnik poległych za wolność, widok ze wzgórza kościelnego.

23 września 2014

Luzino

Miejscowość Luzino, będąca siedzibą gminy, jest dużą wsią kaszubską położoną w w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim. Ma charakter małomiasteczkowy. 
Gmina Luzino leży na pograniczu dwóch wielkich jednostek morfologicznych: Pobrzeża Bałtyckiego i Pojezierza Kaszubskiego. W północno-zachodniej części gminy wije się pradolina rzeki Redy - Łeby. Przez Luzino przepływa rzeka Bolszewka, której nazwa z 1680 roku brzmiała Luzińska Struga.
 Luzino jest siedzibą dwóch parafii: MB Różańcowej i św. Wawrzyńca. Ponadto można wymienić kilka atrakcji turystycznych
  • Muzeum Kaszubskie, w którym znajdują się eksponaty z typowej wsi kaszubskiej oraz historyczne urządzenia codziennego użytku. Muzeum składa się z dwóch części: w budynku - część muzealna oraz na wolnym powietrzu - skansen; 
  • Park Dendrologiczny przy siedzibie Nadleśnictwa Strzebielino, w którym podziwiać można rzadkie okazy drzew i krzewów; 
  • Grodzisko położone w południowo-wschodniej części Luzina, w lesie nad rzeką Bolszewką. 
Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Luzino zamieszkiwały 14 953 osoby, z czego około połowa to mieszkańcy Luzina. 

Pocztówka przedstawia: Gimnazjum im. Pisarzy Kaszubsko-Pomorskich wraz z halą widowiskowo-sportową, Szkołę Podstawową im. Lecha Bądkowskiego i budynek starej szkoły z 1892 roku. 

Fotografie wykonał Feliks Sikora, natomiast pocztówkę wydało Wydawnictwo BIT z Gdańska.

21 września 2014

Kolonia - miasto nad Renem

Kolonia jest jednym z największych miast Niemiec położonym nad Renem, w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia. Stanowi najważniejszy ośrodek gospodarczy, kulturalny i historyczny Nadrenii. To także duży węzeł transportowy (port lotniczy Kolonia/Bonn) i port rzeczny.
W mieście znajdują się liczne muzea i zabytki architektury. Kolonia jest jednym z najważniejszych historycznych ośrodków kultu religijnego w Europie. Wizytówką miasta i historyczną dominantą jest gotycka katedra Świętego Piotra i Najświętszej Maryi Panny. Świątynia była budowana z przerwami ponad 600 lat (1248-1880). Jest drugą co do wysokości (157,38 m) gotycką budowlą sakralną na świecie i trzecią co do wielkości katedrą świata pod względem powierzchni (7000 m²). Wewnątrz znajdują się cenne zbiory sztuki średniowiecznej m.in. relikwiarz Trzech Króli, Madonna Mediolańska, Krucyfiks Gerona, Ołtarz Trzech Króli.

W Kolonii zamieszkuje ponad 1 mln osób. Miasto podzielone zostało na dziewięć okręgów administracyjnych, w skład których wchodzi 86 dzielnic.

Ciekawostki: 
  • w sierpniu 2005 Kolonia gościła Światowe Dni Młodzieży i była miejscem pielgrzymki papieża Benedykta XVI; 
  • kolońska katedra jest wizytówką zarówno Kolonii, jak i całych Niemiec, masowo odwiedzaną przez pielgrzymów i turystów - w 2001 było to blisko 6 mln osób. 
Pocztówka przedstawiająca panoramę Kolonii z widokiem na katedrę została wydana przez Wydawnictwo Rahmel-Verlag GmbH. Fot. Simon.

15 sierpnia 2014

Gmina Dołhobyczów

Gmina Dołhobyczów położona jest w południowo-wschodniej części województwa lubelskiego, w powiecie hrubieszowskim. Sąsiaduje bezpośrednio z Ukrainą. Geograficznie gmina znajduje się u podnóża wzniesień Grzędy Sokalskiej.
Dołhobyczów, będący siedzibą gminy, wzmiankowany był w dokumentach już w 1430 roku. Wtedy to Mikołaj Kinik otrzymał wieś od książąt bełskich.
Rejon Dołhobyczowa był na przełomie 1918/19 miejscem starć polsko-ukraińskich. Tereny te zostały przez Traktat brzeski przyznane Ukraińcom. Przeciwstawiało się temu czynnie wojsko polskie. W walkach brał udział I Pułk Szwoleżerów pod dowództwem majora Dreszera. Siły polskie powstrzymały i odparły przybyłe z Sokala wojska ukraińskie.
Na obszarze gminy znajduje się rezerwat przyrody Suśle Wzgórza chroniący stanowisko susła perełkowanego oraz przejście graniczne Dołhobyczów-Uhrynów.

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Dołhobyczów zamieszkiwało 5 848 osób.

Pocztówka została wydana przez Gminę Dołhobyczów w roku 2012 (ustanowienie herbu) lub w latach 201-2014. Zdjęcia przedstawiają: Urząd Gminy, targowisko w Dołhobyczowie, Międzynarodowe Przejście Graniczne Dołhobyczów-Uhrynów.

13 lipca 2014

Włocławek

Włocławek leży w południowo-wschodniej części województwa kujawsko-pomorskiego, na obu brzegach Wisły oraz Zgłowiączki, w Kotlinie Płockiej. Tworzy powiat włocławski grodzki oraz jest siedzibą powiatu włocławskiego ziemskiego i diecezji włocławskiej. 
Główną rzeką przepływającą przez miasto jest Wisła, dzieląca Włocławek na część prawobrzeżną (północna część miasta) i lewobrzeżną. We wschodniej części miasta wody Wisły są spiętrzone tamą, tworząc tzw. Zbiornik Włocławski nazywany Jeziorem Włocławskim. Ponadto na terenie miasta znajdują się jeziora: Jezioro Czarne, Rybnica, Krzywe Błota oraz zanikające jezioro Grzywno. 
Włocławek staje się coraz bardziej liczącym się w regionie ośrodkiem naukowym i kulturalnym. Przez wieki kulturotwórczą rolę pełnił tu kościół, Włocławek bowiem aż do rozbiorów był grodem biskupim, stolicą jednej z najważniejszych w Rzeczypospolitej diecezji. 
Obecnie kulturę Włocławka kształtują przede wszystkim: Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej, GaleriaWłocławski Ośrodek Edukacji i Promocji Kultury, Włocławskie Centrum Kultury, Miejska Biblioteka Publiczna im. Z. Arentowicza, Teatr Impresaryjny im. W. Gniazdowskiego. Włocławek słynie również na cały świat z wyrobów ceramicznych. Szczególne uznanie i wyjątkową pozycję zyskał pięknie malowany ręcznie włocławski fajans. 
W 1995 roku Włocławskie Towarzystwo Naukowe założyło pierwszą świecką włocławską uczelnię – Wyższą Szkołę Humanistyczno-Ekonomiczną. W następnych latach lista uczelni poszerzyła się - powstały: Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa i Wydział Zamiejscowy Wyższej Szkoły Informatyki w Łodzi oraz Wyższa Szkoła Techniki i Przedsiębiorczości. Włocławek stopniowo staje się miastem akademickim. 
Ciekawostka: W 2002 roku patronem miasta został uznany błogosławiony Michał Kozal – biskup i męczennik II wojny światowej. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, Włocławek zamieszkiwało 114 885 osób. 

Pocztówka została wydana przez Włocławską Informację Turystyczną. Zdjęcie autorstwa J. Sieraczkiewicza przedstawia panoramę miasta.

08 lipca 2014

Gmina Łobżenica

Gmina Łobżenica położona jest w północno-wschodniej części województwa wielkopolskiego, w powiecie pilskim, nad rzeką Łobżonką. 
Lokalizacja na Pojezierzu Krajeńskim skutkuje niezwykłą urokliwością krajobrazów i pięknem terenów. Część obszaru gminy Łobżenica stanowi strefa chronionego krajobrazu pn. Dolina Łobżonki i Borów Kujańskich. Urokliwe lasy, wzgórza, liczne akweny wodne i trasy rowerowe przyczyniają się do atrakcyjności turystycznej gminy. Łobżenica utożsamiana jest z wypoczynkiem, kontaktem z przyrodą, wędkarstwem, sportami wodnymi oraz turystyką pieszą i rowerową. Wiele czaru gminie dodają również liczne zabytki dziedzictwa kulturowego dowodzące o unikatowości występującej zabudowy architektonicznej. 
Łobżenica jest miastem, w którym ochroną konserwatorską objętych zostało 85 zabytkowych obiektów architektonicznych. W przeważającej większości pochodzą one z XVII i XIX wieku. 
Miasto Łobżenica wyróżnia się spośród innych małych miejscowości tym, że nadal został zachowany charakterystyczny układ miejski, który obowiązywał w związku z faktem nadania praw miejskich. To specyficzny układ czworobocznego rynku, z naroży którego wychodzą cztery ulice. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Łobżenica zamieszkiwało 9 775 osób, w tym miasto 3 038 osób.

Pocztówka została wydana przez Zakład Poligraficzno-Handlowy Ekongraf z Łobżenicy. Zdjęcia wykonali: E. Starszak i J. Dubiela.

Zdjęcia na pocztówce przedstawiają:
  • Dębno - Pałac i kaplica przypałacowa pw. MBB z 1877 roku;
  • Chlebno - Pałac z 1990 roku i oficyna pałacowa z XIX wieku;
  • Dźwierszno Wielkie - kościół Świętego Mikołaja z 1869 roku;
  • Fanianowo - kościół Świętego Józefa z 1953 roku;
  • Luchowo - Poniatówka - zabudowa z okresu międzywojennego.

06 lipca 2014

Gmina Jeżewo

Gmina Jeżewo leży w północnej części województwa kujawsko-pomorskiego w powiecie świeckim. Obszar gminy zajmuje część Wysoczyzny Świeckiej i Borów Tucholskich, które wchodzą w skład Pojezierza Południowobałtyckiego. Etnograficznie gmina należy do Kociewia. 

Główne walory gminy to zasoby naturalne – lasy i bogata sieć hydrologiczna z jeziorami, między innymi Stelchno, Bielskie i Sinowa oraz trasami wodnymi - rzeką Wdą i Mątawą, które stanowią sieć szlaków turystycznych przechodzących przez Gminę ze Świecia do Osia, Śliwic i Czerska. Turystyczne zasoby gminy wzbogacają obiekty kultury materialnej na czele z kościołem Św. Trójcy w Jeżewie (bogaty wystrój barokowy), współczesnym zespołem obiektów Zakonu Księży Werbistów w Laskowicach (z kaplicą, muzeum misyjno-etnograficznym, księgarnią) oraz podworskimi zespołami pałacowo-parkowymi w Taszewie, Krąplewicach i Laskowicach. 

Wg danych GUS na koniec 2013 roku, gminę Jeżewo zamieszkiwało 8 031 osób. 

 Pocztówka przedstawia Jezioro Stelchno - akwen o powierzchni 154,5 ha. Zdjęcie wykonał Robert Gonia.

02 lipca 2014

Hajnówka - Brama do Puszczy

Hajnówka jest miastem powiatowym położonym w województwie podlaskim. 
Miasto położone na Równinie Bielskiej, na zachodnim krańcu Puszczy Białowieskiej. Ze względu na swoje położenie niedaleko Białowieży i puszczy nazywane jest Bramą do Puszczy Białowieskiej
Hajnówka jest ośrodkiem turystycznym, ośrodkiem mniejszości białoruskiej i ośrodkiem przemysłu drzewnego. 
Miasto wyrosło z osady strażnika leśnego, powstałej w XVI wieku. Prawa miejskie nadane zostały w 1951 roku. 
To miasto pełne zieleni o wyjątkowo atrakcyjnych warunkach klimatycznych i bogatej tradycji ukształtowanej na styku dwóch wielkich kultur: zachodniej: łacińskiej i wschodniej: bizantyjsko-ruskiej. Ludność Hajnówki jest zróżnicowana pod względem religijnym. Większość stanowią wyznawcy prawosławia (ponad 70%). Pozostała ludność jest w wyznania rzymskokatolickiego (około 25%) i protestanckiego (około 5%). 

Ciekawostki: 
  • w 2007 w gminie wprowadzono język białoruski jako język pomocniczy; 
  • w mieście znajduje się Zamiejscowy Wydział Leśny Politechniki Białostockiej; 
  • przez miasto kursuje kolejka wąskotorowa: Kolej Leśna Puszczy Białowieskiej - Hajnówka. 
 Wg danych GUS na koniec 2013 roku, miasto zamieszkiwało 21 559 osób.

Pocztówka została wydana przez Urząd Miasta Hajnówka. Na zdjęciach zostały zaprezentowane: Puszcza Białowieska, Sobór Świętej Trójcy, Pomnik Żubra i kolejka wąskotorowa.

29 czerwca 2014

Sulejów

Sulejów jest miastem powiatu piotrkowskiego w województwie łódzkim, a zarazem siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, w skład której wchodzą także 34 inne miejscowości. Gmina Sulejów położona jest w środkowej części dorzecza rzeki Pilicy. 
Początki osady związane są z istniejącą przy przeprawie przez Pilicę komorą celną, a rozwój grodu związany jest z opactwem cysterskim, które zostało ufundowane przez Kazimierza Sprawiedliwego w latach 1176-1177. Opactwo zostało założone w miejscu, które obecnie nazywa się Podklasztorze. Prawa miejskie Sulejów uzyskał w połowie XIII wieku, a potwierdził je Władysław Łokietek w 1308 roku. 
Do obecnych czasów, pomimo dużych zniszczeń II wojny światowej, zachowały się liczne zabytki architektury i techniki. Najcenniejszym zabytkiem w skali kraju i Europy jest romański kościół św. Tomasza Becketa’a z początku XIII wieku i kapitularz należący do Cystersów wraz z budynkami gospodarczymi. Innymi cennymi zabytkami na terenie miasta i gminy są: 
  • neogotycki kościół św. Floriana w Sulejowie z 1903 roku;
  • klasycystyczna kaplica cmentarna z I połowy XIX wieku w Sulejowie;
  •  kaplica Ligięzów NMP w Sulejowie z I połowy XVII wieku;
  • barokowy kościół św. Małgorzaty w Witowie;
  • fragment klasztoru Norbertanów w Witowie z XVII wieku oraz wieża bramna z XV wieku.
Sporą atrakcją turystyczną jest  Zalew Sulejowski.

Wg danych Urzędu Miejskiego na koniec 2013 roku, gminę Sulejów zamieszkiwało 16 246 osób, w tym miasto Sulejów - 6 347 mieszkańców.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo ZET z Wrocławia we współpracy z Urzędem Miejskim w Sulejowie. Przedstawiono na niej Zalew Sulejowski i Warowne Opactwo Cystersów w Sulejowie.

28 czerwca 2014

Łeba

Łeba położona jest w województwie pomorskim, w północnej części powiatu lęborskiego, pomiędzy jeziorami Łebsko i Sarbsko, przy ujściu rzeki Łeby do Morza Bałtyckiego oraz rzeki Chełst do Łeby, na Wybrzeżu Słowińskim w otulinie lasów Słowińskiego Parku Narodowego oraz Rezerwatu Mierzei Sarbskiej.
Łeba w roku 1357 otrzymała prawa miejskie. Mimo, iż nie była dużym miastem, prowadziła rozległy handel z miastami hanzeatyckimi. Rozwój komunikacji kolejowej i drogowej zapoczątkował turystyczne dzieje miasta. Intensywny rozkwit miejscowości pod względem turystycznym przyniosły dopiero lata powojenne. Począwszy od 1945 roku Łeba jest chętnie odwiedzanym kurortem letniskowym, a także ważnym ośrodkiem rybackim
Łeba to miasto turystyczne. Do głównych atrakcji należą tutaj: kąpieliska letnie, ruchome wydmy, szlaki turystyczne, europejski szlak kulturowy Pomorska Droga św. Jakuba, ławeczka Danuty Hryniewicz, Kapitanat Portu Łeba, wyrzutnia rakiet w Słowińskim Parku Narodowym, filia Muzeum Przyrodniczego w Rąbce z ekspozycją prezentującą wydmy, Aleja Prezydentów RP Ścieżka Czasu oraz liczne plaże, parki i obiekty sakralne. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, Łebę zamieszkiwało 3 855 osób. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Kamera z Kołobrzegu. Fotografie wykonali: R. Gauer i A. Węgłowski.

Zdjęcia przedstawiają:
  • plażę z widokiem na Hotel Neptun;
  • port z widokiem na Hotel Bakista;
  • zachód słońca nad Bałtykiem;
  • wydmy w Słowińskim Parku Narodowym;
  • ulicę Kościuszki;
  • Park Dinozaurów w Nowęcinie k. Łeby (gm. Wicko);
  • latarnię morską Stilo w miejscowości Osetnik k. Łeby (gm. Choczewo).

19 czerwca 2014

Gmina Rakszawa

Gmina Rakszawa jest jedną z siedmiu gmin powiatu łańcuckiego w województwie podkarpackim. 
Administracyjnie w skład gminy wchodzą 3 wsie: Rakszawa, Węgliska i Wydrze. Rakszawa podzielona jest na 3 sołectwa: Rakszawa Dolna, Rakszawa Górna, Rakszawa-Kąty (zwane też Kątami Rakszawskimi). Pozostałe wsie tworzą samodzielne sołectwa. 
Gmina Rakszawa na tle Kotliny Sandomierskiej posiada znaczące, choć nie w pełni wykorzystane walory turystyczne. Przez teren gminy przebiegają dwa szlaki turystyczne
  • szlak zielony - biegnący od Łańcuta, aż do rezerwatu Kołacznia w Woli Zarczyckiej. Jego przejście, w granicach gminy Rakszawa, zajmuje ponad 3 godziny. 
  • szlak niebieski - biegnący od Sokołowa Małopolskiego do Leżajska. Czas przejścia na odcinku gminy Rakszawa wynosi niecałe 2 godziny. 
Na terenie gminy Rakszawa znajduje się kilka obiektów, które zostały wpisane do rejestru zabytków. Należy tu wymienić: Zespół kościoła parafialnego Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie (kościół i dzwonnica), budynek karczmy w Rakszawie, Zespół Myśliwski w miejscowości Wydrze, Zespół folwarczny Brzóza w Wydrzu oraz kapliczka w Wydrzu. 
Gmina ze względu na duże kompleksy leśne jest szczególnie predysponowana do turystyki pieszej, rowerowej oraz konnej. Obok budynku gimnazjum funkcjonuje basen otwarty, na miejscu którego w przyszłości planuje się budowę basenu krytego. 

Wg danych Urzędu Gminy Rakszawa na koniec 2013 roku, gminę zamieszkiwało 7 396 osób. 

Pocztówka została wydana przez Gminę Rakszawa w 2014 roku.

Na widokówce przedstawione zostały:
  • krzyż kamienny z 1932 roku w miejscowości Wydrze (fot. Edward Soński);
  • pomnik Wincentego Witosa w Rakszawie (fot. Paweł Superson);
  • pałacyk myśliwski w Wydrzu (fot. Łukasz Frączek);
  • dom strażaka w Rakszawie (fot. Kamil Kulpa);
  • las Brzeźnik w Rakszawie (fot. Kamil Gwizdak).

17 czerwca 2014

Atrakcje turystyczne Kóz

Miejscowość Kozy to przyjazne miejsce dla turystów.
Przez teren Kóz przebiegają 3 górskie szlaki turystyczne:
  • szlak turystyczny czarny z przystanku MZK Lipnik Granica na Przełęcz u Panienki;
  • szlak turystyczny niebieski z dworca PKP do Porąbki Zapory;
  • szlak turystyczny żółty z dworca PKP na Hrobaczą Łąkę.
Ponadto istnieje tak zwany  Szlak Papieski z kościoła Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza do kościoła w Bielsku-Białej – Straconce, biegnący trasą jednej z wypraw ks. Karola Wojtyły.
Do rejestru zabytków wpisane zostało kilka obiektów położonych w Kozach. Należą do nich:
  • stanowisko archeologiczne w miejscu, gdzie stał stary zamek z XIV wieku (dawna siedziba rycerzy księcia oświęcimskiego); 
  • kapliczka świętego Jana Nepomucena z około 1775 roku; 
  • zabudowania dworskie: Pałac Czeczów z XVIII wieku oraz kryta gontem barokowa, czworoboczna owczarnia z XVII wieku; 
  • kościół neoromańsko-neogotycki z początku XX wieku; 
  • park dworski z jednym z najstarszych platanów w Polsce; 
  • neobarokowa willa podmiejska z końca XIX wieku, w której obecnie mieści się Laboratorium Fotowoltaiczne Instytutu Metalurgii i Inżynierii Materiałowej PAN w Krakowie. 
Corocznie w czerwcu organizowane jest święto Gminy Kozy. Liczne imprezy kulturalne, sportowe i rekreacyjne kuszą swoimi atrakcjami. Na stałe w kalendarzu imprez zagościła prezentacja orkiestr dętych, które z lokalnego przeglądu przerodziła się w Międzynarodowy Festiwal Orkiestr Dętych Złota Trąbka

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy Kozy. Na zdjęciach przedstawiono m.in.: kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza, Pałac Czeczów, park, obiekty sportowe, kapliczkę.

16 czerwca 2014

Gmina Lubanie

Gmina Lubanie położona jest w południowo-wschodniej części województwa kujawsko-pomorskiego i wchodzi w skład powiatu włocławskiego. Tworzą ją 24 miejscowości: 23 wsie i 1 osada. 
Turyści na terenie gminy spotkać mogą szereg obiektów zabytkowych i stanowiska archeologiczne. Niewątpliwą atrakcję przyrodniczą stanowią, objęte Programem „Natura 2000” wiślane rozlewiska z licznymi siedliskami chronionego ptactwa wodnego. Spotkać tu można orła bielika, kormorany i szereg innych, rzadkich okazów fauny. 
Ciekawym zabytkiem nieruchomym jest zespół kościelny parafii Świętego Mikołaja w Lubaniu, który obejmuje: murowany kościół z 1909 roku, dzwonnicę i ogrodzenie z bramą. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę zamieszkiwało 4 678 osób. 

Pocztówka została wydana przez Polskie Wydawnictwa Reklamowe z Torunia we współpracy z Urzędem Gminy Lubanie. Zdjęcia z archiwum UG oraz autorstwa Jerzego Chudzińskiego.

Na widokówce przedstawione zostały: siedziba Urzędu Gminy w Lubaniu, centrum miejscowości wraz z zabytkowym kościołem świętego Mikołaja w Lubaniu, Wisła w okolicach Gąbinka i Kucerza, a także Gospodarstwo Agroturystyczne Dworek Janowicki w miejscowości Kaźmierzewo.

10 czerwca 2014

Kozy - najludniejsza wieś w Polsce

Kozy to miejscowość położona w południowo-wschodniej części województwa śląskiego, w powiecie bielskim. Od zachodu i południowego-zachodu graniczy z miastem Bielsko-Biała, od północy - z gminą Wilamowice, od południowego-wschodu z gminą Czernichów. Kozy są siedzibą jednowioskowej gminy.
Miejscowość jest atrakcyjnie położona w granicach Beskidu Małego, u podnóża szczytu Hrobacza Łąka. Atrakcyjne usytuowanie miejscowości Kozy zachęca do jej odwiedzenia nie tylko w celach turystycznych, lecz stanowi interesująca ofertę dla osób pragnących osiedlić się z dala od wielkomiejskiego zgiełku. Dawniej Kozy były miejscowością rolniczą, dzisiaj mają charakter miejscowości podmiejskiej.
Legenda o powstaniu wsi mówi, że na dwóch polanach istniały dwie osady noszące podobną nazwę: Kozy Górne i Kozy Dolne. Do końca XVIII wieku każda osada miała oddzielnego wójta i innego właściciela, choć stanowiły jedną parafię. Następnie przybrały kształt pojedynczej miejscowości.

Wg danych Urzędu Gminy na koniec 2013 roku, Kozy zamieszkiwały 12 393 osoby stale zameldowane. Jest to najludniejsza wieś w Polsce.

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy Kozy. Na zdjęciach przedstawiono: widok Kóz z lotu ptaka, kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kozach i tereny przyrodnicze miejscowości.

08 czerwca 2014

Krynica-Zdrój

Krynica-Zdrój jest miastem uzdrowiskowym w województwie małopolskim, w powiecie nowosądeckim. Miasto położone jest w Beskidzie Sądeckim, w dolinie potoku Kryniczanka i jego dopływów.
Krynica-Zdrój jest obecnie dużym ośrodkiem lecznictwa uzdrowiskowego i sanatoryjnego. Leczy się tu choroby układu trawiennego i moczowego, układu krążenia i przemiany materii. W mieście znajdują się liczne sanatoria i szpitale uzdrowiskowe, a także odwierty, pijalnie i rozlewnie wód mineralnych i leczniczych. 
Krynica-Zdrój to ośrodek turystyczny. Leży na terenie Popradzkiego Parku Krajobrazowego. Miasto jest jednym z największych polskich ośrodków sportów zimowych. Narciarstwo uprawiać można na stokach w Krynicy-Słotwinach i na Jaworzynie, gdzie funkcjonuje stacja narciarska. Krynica-Zdrój jest także kolebką polskiego saneczkarstwa. 

Ciekawostki kulturalne: 
  • w Krynicy-Zdroju każdego roku, począwszy od 1967, jest organizowany Europejski Festiwal Opery i Operetki im. Jana Kiepury; 
  • od 1990 roku odbywają się tu cykliczne spotkania polityków i przedsiębiorców z Europy Centralnej i Wschodniej pod nazwą "Forum Ekonomiczne"; 
  • w mieście istnieje kilka muzeów, m.in. Muzeum Nikifora otwarte w 1994 roku. 
Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, miasto zamieszkiwały 11 153 osoby, natomiast w gminie Krynica-Zdrój zameldowanych było 16 951 osób.

Pocztówka została wydana przed rokiem 2002 przez Wydawnictwo Pionier.

Na widokówce przedstawione zostały: Stary Dom Zdrojowy, Hotel Motyl, Hotel GeoVita i Nowy Dom Zdrojowy.

03 czerwca 2014

Drzycim - wieś gminna w Borach Tucholskich

Gmina Drzycim leży w północnej części województwa kujawsko-pomorskiego, w powiecie świeckim, w otulinie Borów Tucholskich. Południowa część gminy wchodzi w skład Świeckiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, a północna – Wdeckiego Parku Krajobrazowego. Gminę tworzy 20 osad i wsi (w tym 1 osada leśna). 
Pierwsza wzmianka dotycząca Drzycimia pochodzi z roku 1091. 6 kwietnia 1091 roku rozegrała się tu bitwa między wojskami Władysława Hermana i Pomorzanami (prawdopodobnie dowodzonymi przez księcia Świętobora). Od roku 1309 wieś przeszła w ręce Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, czyli Krzyżaków. W trakcie wojny trzynastoletniej, w roku 1461, powróciła tu władza polska. W wyniku I rozbioru Drzycim stał się częścią Prus. Niepodległość odzyskał w roku 1920. Podczas II wojny światowej włączony został do Rzeszy. W czasie okupacji zginęło wielu mieszkańców gminy, o czym świadczą mogiły w Jastrzębiu, Drzycimiu i Gródku. 
Na terenie gminy znajdują się 4 parafie rzymskokatolickie: Dólsk, Drzycim, Gródek, Sierosław. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę zamieszkiwało 5 070 osób. 


Pocztówka przedstawia kościół parafialny Matki Bożej Pocieszenia w Drzycimiu. Zdjęcie wykonał Robert Gonia.

01 czerwca 2014

Samsonów - wieś z Hutą Józefa

Samsonów jest wsią położoną w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Zagnańsk, w Górach Świętokrzyskich.
Pierwsze informacje o Samsonowie pochodzą z czasów panowania Krzywoustego. Został założony przez rycerza Marka herbu Topór. Rycerza nazywano ze względu na siłę Samsonem i od jego przydomku wzięła się nazwa wsi. 
Historia Samsonowa jest związana z przemysłem hutniczym. Tutaj, w rejonie dzisiejszego Samsonowa, powstały pierwsze fabryki żelaza i stali. W Samsonowie już w XV wieku istniała dymarka. W 1598 roku powstał pierwszy w Polsce wielki piec typu bergamowskiego. W latach 1641-44 nastąpiła przebudowa pieca i uzyskano pierwszą płynną surówkę. W początkach XVIII wieku piec był już zrujnowany. W 1817 roku Stanisław Staszic wystąpił z inicjatywą wybudowania nowej huty w Samsonowie. Kamień węgielny w 1818 roku położył namiestnik Królestwa Polskiego - książę generał Józef Zajączek, toteż nazwano ją Hutą Józefa
Huta w Samsonowie działała do roku 1866, kiedy to zniszczył ją pożar. Zakład produkował broń dla uczestników powstania styczniowego, za co Rosjanie spalili hutę w nocy z 9 na 10 czerwca. Huty nie odbudowano, ponieważ jej zniszczenie zbiegło się z postępującym kryzysem całego Zagłębia. Kryzys spowodowany był wyczerpywaniem się złóż rudy i zniszczeniem lasów przez rabunkowy wyrąb przy produkcji węgla drzewnego. 
Ciekawostka: W gminie Zagnańsk istnieją 4 wsie, które można łatwo pomylić. Są to: Samsonów, Samsonów-Ciągłe, Samsonów-Dudków, Samsonów-Komorniki, Samsonów-Piechotne. Artykuł dotyczy wsi Samsonów, do której należy przysiółek Samsonów-Podlesie. 

Wg danych Urzędu Gminy Zagnańsk na koniec 2013 roku, wieś Samsonów zamieszkiwało 318 osób.

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy w Zagnańsku. Przedstawia grafikę (ruiny Huty Józefa w Samsonowie) autorstwa Aleksandra Yasin.

30 maja 2014

Gmina Markusy

Gmina Markusy położona jest w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, na Żuławach Elbląskich. 
Markusy są gminą typowo rolniczą, a wysokie efekty produkcji rolnej wyróżniają ją na tle innych gmin. Znaczną część gminy zajmują obszary krajobrazu chronionego i rezerwaty. Bogata przeszłość historyczna, walory przyrodnicze i specyficzny mikroklimat stanowią bogactwo gminy Markusy
Na terenie gmin Markusy i Elbląg znajduje się Rezerwat przyrody Jezioro Drużno, który został utworzony w 1966 roku. Rezerwat obejmuje akwen jeziora Druzno wraz z okolicznymi terenami roślinności szuwarowej, zarośli wierzbowych i lasu olsowego. Znajdują się tutaj 693 gatunki roślin naczyniowych i duża różnorodność fauny, zwłaszcza ptasiej. W 2002 roku ze względu na bogactwo roślinne i bioróżnorodność rezerwat został uznany międzynarodową formą ochrony i wpisany na listę ramsarską. 
Ciekawostka: Jezioro znajdujące się na terenie gminy nosi nazwę Druzno, natomiast w nazwie rezerwatu zastosowano błędną wersję nazwy jeziora - Drużno.

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę Markusy zamieszkiwało 4 207 osób.

Pocztówka została wydana przez Gminę Markusy. Zdjęcia wykonali: K. Effenberg i R. Rochna.

Fotografie na widokówce przedstawiają: Rezerwat Przyrody Jezioro Drużno, Stalewo - dom podcieniowy z 1751 roku, Żółwiniec - wieża widokowa.

29 maja 2014

Osiek - wieś i gmina w powiecie oświęcimskim

Osiek to duża wieś położona w powiecie oświęcimski, w województwie małopolskim. Miejscowość ta jest siedzibą gminy Osiek, którą tworzą: sołectwo Osiek i sołectwo Głębowice (od stycznia 2002 roku zostało odłączone od gminy Wieprz). Krajobraz tych miejscowości kształtują charakterystyczne wzgórza morenowe oraz liczne sztucznie zabudowane stawy rybne. Teren gminy charakteryzuje się bardzo niskim stopniem zalesienia. 
Osiek posiada średniowieczną metrykę historyczną, sięgającą XIII wieku. Nazwę swą wywodzi od budowanych na leśnych terenach przygranicznych, we wczesnych wiekach, obronnych warowni z pni drzewnych, zwanych osiekami. Zadaniem załogi tych warowni, a także okolicznej ludności było strzeżenie powierzonego odcinaka granicy lub szlaku. Wieś była początkowo królewszczyzną, później weszła w posiadanie książąt oświęcimskich. 
W Osieku działalność duszpasterską prowadzą dwie parafie: parafia świętego Andrzeja Apostoła oraz parafia świętego Stanisława Biskupa i Męczennika. W Głębowicach znajduje się parafia Matki Bożej Szkaplerznej. 
Na szczególną uwagę w Osieku zasługuje pałac pochodzący z drugiej połowy XVIII wieku. To obiekt późnobarokowy, przebudowany około 100 lat później w stylu orientalnym. Pałac otoczony jest parkiem krajobrazowym, gdzie wśród ciekawych klasycystycznych i neogotyckich zabudowań mieszkalnych oraz gospodarczych ozdobą jest neogotycka oficyna z okrągłą basztą z 1843 roku. 
Drugim zabytkiem Osieka jest drewniany kościół świętego Andrzeja, pochodzący z XVI wieku. Do początku XX wieku służył on jako kościół parafialny, obecnie jest nieużytkowany. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę zamieszkiwały 8 084 osoby, z czego około 6,6 tys. to mieszkańcy Osieka.

Widokówka została wydana przez Towarzystwo Miłośników Osieka. Fotografie wykonał Adam Halatek.

Na pocztówce, na tle przyrody, przedstawione zostały: pałac w stylu orientalnym i drewniany kościół świętego Andrzeja - zabytki Osieka.

28 maja 2014

Rezerwat "Skamieniałe Miasto" w Ciężkowicach

Rezerwat Przyrody Nieożywionej Skamieniałe Miasto położony jest na prawym brzegu rzeki Biała na Pogórzu Ciężkowickim, w południowej części województwa małopolskiego, w gminie Ciężkowice. Został utworzony w 1931 roku, a reaktywowany w 1974 roku.
Rezerwat tworzą cztery enklawy. Wśród lasu mieszanego rozrzucona jest grupa skałek dużych rozmiarów, zbudowanych z gruboziarnistego piaskowców i zlepieńców ciężkowickich, fantazyjnie ukształtowanych wskutek procesów erozji. Jest to tak zwane skalne miasto. Są wśród nich ambony, maczugi i grzyby skalne. Nadane nazwy odpowiadają ich kształtom, np. Maczuga, Piramida. Inne to m.in.: Baszta, Borsuk, Grunwald (z niewielką jaskinią szczelinową i tablicą pamiątkową wmurowaną w pięćsetną rocznicę bitwy pod Grunwaldem), Ratusz i Czarownica. W pobliżu jest niewielki wodospad. Formacje skalne nadal podlegają wietrzeniu mechanicznemu i chemicznemu i nabierają nowych kształtów.
Najbardziej popularną skałą jest Czarownica. Jej wysokość sięga 13 m.  Ściana Czarownicy bywa używana do ćwiczeń wspinaczkowych. Górna część tej skały wygląda jak profil baśniowej czarownicy z wyraźnie wykształconymi oczodołami, zakrzywionym, długim nosem i podbródkiem.
Legendy o Czarownicy: Za czasów legendarnego miasta było tu więzienie, w którym trzymano najgorszych łotrów z całej okolicy. Gdy więzienie skamieniało wraz z całym miastem, uradowane diabły nadały mu właśnie taki kształt. Inna legenda mówi, że jest to czarownica, która została zamieniona w skałę, ponieważ złorzeczyła księdzu jadącemu do ciężko chorego człowieka.

Pocztówka została wydana przez Lokalną Grupę Działania Dunajec-Biała we współpracy z Centrum Kultury i Promocji Gminy Ciężkowice. Zdjęcie autorstwa Marka Zwolenika przedstawia skałę Czarownica w Rezerwacie Skamieniałe Miasto w Ciężkowicach.

25 maja 2014

Gmina Dragacz - Muzeum Misyjne w Górnej Grupie

Gmina Dragacz znajduje się w północnej części województwa kujawsko-pomorskiego, w powiecie świeckim. Pod względem hydrograficznym obszar gminy leży w dorzeczu Wisły. 
Gmina w całości leży na terenie Nadwiślańskiego Parku Krajobrazowego. Ochroną rezerwatową został objęty obszar rynny jeziora Fletnowskiego, gdzie utworzono rezerwat przyrody Jezioro Fletnowskie o powierzchni 25 ha. Na terenie gminy znajduje się 12 pomników przyrody: 11 przyrody ożywionej i 1 nieożywionej. 
Do rejestru zabytków wpisano 10 obiektów. Wśród nich znajduje się: 8 chat, kościół św. Jakuba Apostoła z 1680 r. w Wielkim Lubieniu i Biała Karczma z 1898 r. wraz z ogrodem w Michalu. 
Jedną z atrakcji turystycznych gminy Dragacz jest Muzeum Misyjne w Górnej Grupie. Muzeum to zawdzięcza swoje istnienie działalności misyjnej Zgromadzenia Misjonarzy Werbistów. Eksponaty są darem polskich misjonarzy pracujących w różnych krajach świata. Aktualnie w Muzeum znajdują się trzy wystawy kulturowo-etnograficzne z: Ameryki Południowej, Indonezji i Afryki. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę zamieszkiwały 7 173 osoby.

Pocztówka przedstawia Muzeum Misyjne w Górnej Grupie. Zdjęcia wykonał Robert Gonia.

21 maja 2014

Gmina Stężyca

Gmina Stężyca położona jest nad Wisłą, w północno-zachodniej części województwa lubelskiego, w powiecie ryckim. Administracyjnie dzieli się na 15 wsi. 
O miejscowości Stężyca pierwszy raz wspomniano już w XIV wieku (1330). Funkcjonowała wówczas jako ośrodek ziemi stężyckiej i posiadała wówczas prawa miejskie, które utraciła w 1869 roku, stając się osadą. Stężyca była miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. W okresie przedłużającego się bezkrólewia, po ucieczce z kraju króla Henryka Walezego, od 12 maja do 4 czerwca 1575 roku miasto było głównym miejscem obrad Sejmu Stężyckiego
Pierwotna nazwa miejscowości brzmiała tak samo jak współczesna. Wszystkie miejscowości o nazwie Stężyca, leżą w pobliżu jezior lub rzek, jest tak ponieważ nazwa ta była pierwotnie związana z wodą. Według źródeł miejscowość ta powstała wokół umocnień grodu warownego, chroniącego przeprawę na Wiśle. Nazwa Stężyca może pochodzić więc od słowa stężyć, czyli wzmocnić, umocnić lub tęgi, czyli duży i mocny. 

Wg danych GUS na koniec czerwca 2013 roku, gminę posiadała 5 283 mieszkańców.

Pocztówka została wydana przez Urząd Gminy w Stężycy. Zdjęcia przedstawiają krajobraz nadwiślański.