Lipnica Murowana - Gród Świętego Szymona

Lipnica Murowana to wioska gminna położona w województwie małopolskim, w powiecie bocheńskim.

Lipnica Murowana stanowi przykład zabudowy średniowiecznej osady miejskiej o charakterze targowym, zbudowanej w układzie owalnicowym wokół dość dużego rynku. Miasto założył Władysław Łokietek w roku 1326, pozwalając wójtowi wsi Lipnica Murowana założyć miasto na 100 łanach frankońskich na prawie teutońskiem-średzkiem. W 1934 roku osada utraciła prawa miejskie.

Miejscowość leży na terenie Wiśnicko-Lipnickiego Parku Krajobrazowego. Położona jest malowniczo wśród zalesionych wzgórz Pogórza Wiśnickiego. Największe z nich to Paprotna (441 m n.p.m.). Do atrakcji przyrodniczych i turystycznych należą:

• pomnik przyrody Kamienie Brodzińskiego pod jednym z wierzchołków Paprotnej, będący jedną z większych atrakcji turystycznych tej gminy położony na pograniczu miejscowości Lipnica Górna i Rajbrot;
• ścieżka spacerowo-przyrodnicza Kamienie Brodzińskiego prowadząca od drogi nr 966 do grupy ostańców skalnych na Paprotnej; 
• niebieski szlak turystyczny prowadzący szczytami Beskidu Wyspowego i Pogórza Wiśnickiego z Tymbarku do Bochni. 

Na terenie wioski znajdują się cztery obiekty zabytkowe, do których zalicza się: zabudowa Rynku z drewnianymi domami podcieniowymi; gotycki kościół parafialny Andrzeja Apostoła z XIV wieku; barokowy kościół św. Szymona z Lipnicy z XVII wieku; Dawna szkoła trywialna, obecnie siedziba Izby Regionalnej. 

Lipnica Murowana zwana jest Grodem Świętego Szymona. Tu tutaj urodził się w I połowie XV wieku polski święty - Szymon z Lipnicy. O fakcie tym przypomina wotywny kościół, który został wzniesiony na miejscu domu rodzinnego świętego Szymona. Murowany kościół został zbudowany w latach 1636-1648 za namową króla Władysława IV Wazy, w fundacji Stanisława Lubomirskiego, ówczesnego dzierżawcy Lipnicy, i mieszczan lipnickich, jako wotum wdzięczności za zwycięstwo armii polskiej, dowodzonej po śmierci Chodkiewicza przez Lubomirskiego, nad wojskami tureckimi w 1621 roku w bitwie pod Chocimiem. 

Wg danych GUS z końca 2014 roku, gminę Lipnica Murowana zamieszkiwało 5 587 osób. Wieś Lipnica Murowana liczyła kilkaset mieszkańców. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Progress. Zdjęcia Pawła Bielaka przedstawiają: panoramę Lipnicy Murowanej z lotu ptaka, kościół św. Leonarda, wnętrze kościoła św. Leonarda, pomnik przyrody Kamienie Brodzińskiego w Lipnicy Górnej.

Mrągowo

Mrągowo jest położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim. Zgodnie z podziałem geograficznym leży na Pojezierzu Mrągowskim, które jest częścią Pojezierza Mazurskiego.
W Mrągowie jest wiele miejsc do wypoczynku i rekreacji. Alejki, ukwiecone skwery, galeria kamiennych rzeźb pod gołym niebem, parki, promenada wzdłuż jeziora Czos zachęcają do spacerów. Warto zatrzymać się na molo, poobserwować wodne ptactwo, żaglówki, łódeczki pływające po jeziorze i festiwalowy amfiteatr. W upalne dni spacerowicze znajdą ochłodę przy jeziorku Magistrackim, przy mrągowskich fontannach na placu PCK, Wyzwolenia i w Parku Lotników oraz na plażach i przy Źródełku Miłości. Rodziny z dziećmi mogą aktywnie i miło spędzić czas na mini przystani żeglarskiej Ekomarinie z Centrum Edukacji Ekologicznej, boiskach Orlik, w parku linowym przy Mrongoville czy na placach zabaw.
Mrągowo znane jest z licznych imprez. Do najbardziej znanych należą: Mazurska Noc Kabaretowa, Piknik Country Mrągowo, Festiwal Kultury Kresowej, Festiwal Golonki i Wieczór Cygański. Oprócz imprez cyklicznych w Mrągowie organizuje się liczne koncerty jazzowe, wakacyjne Koncerty na Deptaku, odbywające się na mrągowskim molo oraz imprezy okolicznościowe. Szereg imprez kulturalno-rozrywkowych odbywa się także w amfiteatrze na Placu Unii Europejskiej.

Tekst pochodzi ze strony internetowej IT.

Wg danych GUS z końca 2014 roku, Mrągowo zamieszkiwało 22 135 osób.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo PAN DRAGON. Zdjęcie z lotu ptaka wykonał Zygmunt Grabowiecki.

Dąbrowa Górnicza

Położona na południu Polski, Dąbrowa Górnicza jest najbardziej rozległym pod względem powierzchni (liczy 188 km²) miastem województwa śląskiego; to dziewiąte pod względem wielkości miasto w Polsce. Stanowi część Górnośląsko - Zagłębiowskiej Metropolii "Silesia", skupiającej czternaście miast regionu.

Centrum miasta jest mocno zurbanizowane - oprócz budynków mieszkalnych znajdują się tu także liczne budynki użyteczności publicznej. Dąbrowa Górnicza jest miastem o bardzo zróżnicowanym krajobrazie. Z jednej strony w miejskim pejzażu dominują zakłady przemysłowe, z drugiej malownicze krajobrazy.

Intrygująca i barwna historia, ciekawe zabytki i unikatowa przyroda, imprezy sportowe i wydarzenia kulturalne, ośrodek akademicki i nowoczesne, prężnie rozwijające się firmy – to właśnie Dąbrowa Górnicza. Zielona, młoda i dynamiczna.

Zwykle kojarzona z przemysłem ciężkim, w ostatnich latach zmieniła swój wizerunek: Pustynia Błędowska, jeziora Pogoria, parki, nowoczesna hala sportowa i aquapark kształtują dzisiejsze oblicze „dębowego miasta” – Dąbrowy Górniczej.

Tekst pochodzi ze strony internetowej miasta.

Wg danych GUS z końca 2014 roku, Dąbrowę Górniczą zamieszkiwało 123 376 osób.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo DDK Edition. Autorem fotografii jest Dariusz Krakowiak.

Na zdjęciach znajdują się:Huta Mittal Steel Poland (d. Huta Katowice); Plac Wolności, pomnik poświęcony "Bohaterom Czerwonych Sztandarów - Dąbrowiakom - twórcom walk o narodowe i społeczne wyzwolenie", w latach 1990-2006 oraz Pałac Kultury Zagłębia; neogotycki kościół Matki Boskiej Anielskiej z 1912 r.;Chechło - Pustynia Błędowska; Dąbrowa Górnicza - Urząd Miasta i Sąd Rejonowy; Aqua Park "Nemo"; Miejska Biblioteka Publiczna; Wyższa Szkoła Biznesu; budynek banku PKO BP przy ul. Piłsudskiego

Nowa Sarzyna

Nowa Sarzyna to miasteczko, będące siedzibą gminy miejsko-wiejskiej, w powiecie leżajskim, w województwie podkarpackim.

Miejscowość powstała na gruntach XIV-wiecznej wsi Sarzyna. W ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego, w roku 1937 rozpoczęto budowę zakładów chemicznych z przyfabrycznym osiedlem. Podczas II wojny światowej w okolicy Sarzyny były przeprowadzane liczne akcje dywersyjne polskiego podziemia. Okupacja oraz działania wojenne spowodowały na terenie fabryki ogromne straty. Po wojnie rozpoczął się okres intensywnej odbudowy zakładu i budowy nowych osiedli mieszkaniowych. W 1956 roku Nowa Sarzyna otrzymała status osiedla, a prawa miejskie w 1973 roku.

Nowa Sarzyna charakteryzuje się zupełnym brakiem „starej zabudowy”, budynki miasta są powojenne. Wyglądem bardziej przypomina duże osiedle niż miasto. 

Na terenie gminy Nowa Sarzyna osobliwością na skalę europejską jest położone w Woli Zarczyckiej (przysiółek Kołacznia) naturalne stanowisko azalii pontyjskiej, zwanej inaczej różanecznikiem żółtym - jedyne w Europie, poza Wołyniem i Polesiem. Złocista barwa kwiatów nadaje w maju jej otoczeniu niezrównanego uroku, egzotycznego piękna i przyciąga wielu turystów.Stanowisko to zostało odkryte w 1909 roku przez J. Jędrzejewskiego, nauczyciela szkółki ludowej, a opisane przez prof. Mariana Raciborskiego. W Kołaczni zarośla różanecznika zajmują powierzchnię ok. 450 metrów kwadratowych piaszczystego wzniesienia wydmowego. Ze względu na to, iż krzewy bardzo się zagęściły, nie jest znana ich liczba. 

Wg danych GUS z końca 2014 roku, gminę Nowa Sarzya zamieszkiwało 21 728 osób, w tym miasto - 6 102 osoby.

Pocztówka została wydana w 2014 roku. Na widokówce przedstawione zostały:

• bloki osiedla nr 1 z lotu ptaka;
• Zakłady Chemiczne "Ciech-Sarzyna";
• Ośrodek Wypoczynkowy "Azalia" w Woli Zarczyckiej;
• Azalię Pontyjską z Rezerwatu Przyrody "Kołacznia";
• spływ kajakowy rzeką Trzebośnica;
• konie na pastwisku w sołectwie Majdan Łętowski;
• las "Budzyń";
• rajd rowerowy.

Działdowo

Działdowo to miasto położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie działdowskim, nad rzeką Działdówką.

Działdowo zostało założone w I połowie XIV wieku. Lokacja nastąpiła na ziemi sasińskiej, którą bez powodzenia próbowali sobie podporządkować książęta polscy, a ostatecznie podbił zakon krzyżacki.

Obecnie Dziełdowo jest jedynym miastem na Mazurach, które leżało w granicach II Rzeczypospolitej.

Działdowo jest ośrodkiem przemysłowym oraz handlowo-usługowym. W tym mieście ukształtowane są między innymi przemysły: szklarski, meblarski, spożywczy i budowlany. Działają też zakłady obuwnicze.

Architektura miejska Działdowa zawiera liczne zabytki, między innymi kościół  Podwyższenia Krzyża Świętego z XIV wieku, kościół św. Wojciecha z 1896 roku, gotycki zamek z XIV wieku, XVII-wieczny ratusz, budynek dawnej synagogi, wieżę ciśnień, budynek szkoły medycznej oraz ukształtowany na przełomie XVIII i XIX wieku rynek z zabudową koło ratusza. Przy ulicy Władysława Jagiełły znajduje się również kompleks zabytkowych kamienic.

Przez miasto przechodzi samochodowy szlak turystyczny nazwany Szlakiem Grunwaldzkim. Od 2013 roku w Działdowie działa Interaktywne Muzeum Państwa Krzyżackiego. 

Wg danych GUS z końca 2014 roku, Działdowo zamieszkiwało 21 489 osób.

Pocztówka została wydana w 2014 roku przez Urząd Miejski w Działdowie. Na zdjęciach przedstawione zostały: 

• Zamek Wójtów Krzyżackich z XIV wieku (fot. Michał Budzyński); 
• Budynek byłej gazowni z początku XX wieku, obecnie hotel Varia; 
• Budynek Ratusza z XVIII wieku, obecnie siedziba Interaktywnego Muzeum Państwa Krzyżackiego i USC (fot. Mariusz Kołaj); 
• Interaktywne Muzeum Państwa Krzyżackiego.

Nietypowo - Darmowe pocztówki w świat!

Ostatnio panuje moda wśród lokalnych samorządów (gminnych lub powiatowych), a także stowarzyszeń na wydanie własnych pocztówek. Dla nas - kolekcjonerów i pasjonatów - jest to dobry sposób na powiększenie zbiorów z tych miejscowości, które zostały zapomniane przez duże, najczęściej ogólnopolskie wydawnictwa.

Jednak nie w tym rzecz. Bywa też i tak, że lokalni "wydawcy" zlecają wykonanie zdjęć, a nawet zaprojektowanie pocztówek mieszkańcom. Pomysł ten ma na celu odkrycie mało znanych miejsc lub obiektów, a także uwrażliwienie mieszkańców na elementy pejzażu społeczno-kulturowego, w którym żyją, a którego subtelności na co dzień nie dostrzegają.

Z bardzo nietypową inicjatywą wydania pocztówek wyszła Grupa nieformalna T:RAF (TWÓJ: ROZWÓJ, AKTYWNOŚĆ, FORMA)  z Rybnika, którą tworzą: Mirosław Górka - doktorant na UŚ, Andrzej Górny – doktor nauk humanistycznych, Aldona Urbanek – doktor nauk humanistycznych. 

Grupa realizuje projekt ''T:RAF do Niedobczyc i Niewiadomia''. Istotą przedstawianego pomysłu jest wydanie, a następnie wysłanie bezpłatnie tysiąca specjalnie zaprojektowanych widokówek przedstawiających miejsca znaczące Niedobczyc i Niewiadomia - części Rybnika. Projekt dofinansowany ze środków Program Fundusz Inicjatyw Obywatelskich.

Założeniem projektu jest wpisanie się w Postcrossing – uczestnicy przedsięwzięcia włączając się w proponowane działania mogą sami stać się adresatami kart pocztowych wysyłanych „w rewanżu” z najodleglejszych  zakątków świata. 

O inicjatywie tej możecie przeczytać w artykułach  T:RAF-u.

• Informacje o projekcie;
• Rozstrzygnięcie konkursu na pocztówkowe obiekty.

 Co sądzicie o pomyśle realizowanym przez Grupę T:RAF? Czy wysłaliście już prośbę o pocztówki?

Turystyczna gmina Rewal

Gmina Rewal jest nadmorską gminą wiejską położoną w północnej części powiatu gryfickiego, w województwa zachodniopomorskim. Gmina położona jest na Wybrzeżu Trzebiatowskim w dwukilometrowym pasie nad Morzem Bałtyckim.

Teren gminy obejmuje 7 miejscowości: Niechorze, Pobierowo, Pogorzelica, Pustkowo, Rewal, Śliwin, Trzęsacz.

Dzięki nadmorskiemu położeniu w gminie Rewal doskonale rozwinęła się turystyka. Przez jej teren przebiegają 3 szlaki turystyczne:

• Szlak Nadmorski im. Czesława Piskorskiego (Europejski Szlak Dalekobieżny E-9, 11,9 km);
• Szlak Pobrzeża Rewalskiego (12,8 km);
• Szlak Liwiej Łuży (9,8 km).

Do najciekawszych zabytków w gminie należą m.in.:

• Latarnia Morska Niechorze - administrowana przez Urząd Morski w Szczecinie i jest udostępniona do zwiedzania. Jest jedną z atrakcji turystycznych gminy Rewal, a z jej tarasu widokowego można podziwiać panoramę wybrzeża rewalskiego. Wybudowana w latach 1860–1866; 
• Ruiny kościoła w Trzęsaczu - pozostałość po wybudowanym na przełomie XIV i XV wieku gotyckim kościele  świętego Mikołaja. Świątynia uległa zniszczeniu w wyniku procesów erozyjnych.Do dzisiaj zachowała się jedynie południowa ściana kościoła znajdująca się u szczytu klifu.

Wg danych GUS z końca 2014 roku, gminę Rewal zamieszkiwało 3 846 osób.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Kamera. Autorem zdjęć przedstawiających gminę Rewal są: F. Gauer i A. Węgłowski.

Krynica Morska

Krynica Morska to miasto położone w powiecie nowodworski, w województwie pomorskim, na Mierzei Wiślanej, między Zatoką Gdańską a Zalewem Wiślanym. Jest miejscowością turystyczną z portem morskim, czterema przystaniami morskimi i letnim kąpieliskiem.

Obszar lądowy Krynicy Morskiej jest w całości objęty Parkiem Krajobrazowym Mierzeja Wiślana. Funkcję uzupełniającą ochrony tego obszaru spełnia specjalny obszar ochrony siedlisk Zalew Wiślany i Mierzeja Wiślana. W zachodniej części Krynicy znajduje się rezerwat przyrody Buki Mierzei Wiślanej. Obszar morski gminy Krynica Morska jest objęty obszarem specjalnej ochrony ptaków Zalew Wiślany.

Miejscowość posiada pola biwakowe, kempingi, ośrodki wczasowe oraz hotele. W sezonie dostępne jest połączenie statkami żeglugi przybrzeżnej z Tolkmickiem, Elblągiem i Fromborkiem. Na terenie Krynicy Morskiej  został utworzony port morski oraz 4 przystanie morskie. W mieście zorganizowano letnie kąpielisko morskie o długości 1950 m, którego sezon kąpielowy ustalono od 24 czerwca do 31 sierpnia.

Krynica Morska jest jednym z najmniejszych miast w Polsce oraz najmniejszą gminą w Polsce.  Wg danych GUS z końca 2014 roku liczyła 1335 mieszkańców.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Kamera. Autorem zdjęć przedstawiających Krynicę Morską są: F. Gauer i A. Węgłowski.

Mielno

Mielno jest dużą, nadmorską wsią gminną położoną w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim. Leży nad Morzem Bałtyckim i jeziorem Jamno, na Wybrzeżu Słowińskim.

Największą atrakcją Mielna jest czysta, strzeżona i zradiofonizowana plaża, wokół której znajdują się kawiarnie, restauracje, smażalnie ryb oraz inne punkty gastronomiczne i handlowe. Wzdłuż plaży można spacerować promenadą. Bezpieczny zjazd z niej umożliwia łatwiejszy dostęp do plaży osobom z wózkami oraz niepełnosprawnym.

W Mielnie znajduje się najstarszy na środkowym wybrzeżu Bałtyku Klub Morski Tramp, który istnieje już blisko 60 lat. Na przystani żeglarskiej KM Tramp przy 140-metrowym pomoście funkcjonuje wypożyczalnia jachtów, kajaków i rowerów wodnych. Stąd stateczkiem wycieczkowym Mila można wyruszyć w rejs po jeziorze. Ponadto znajdują się tu liczne, doskonale wyposażone ośrodki wczasowe i rehabilitacyjne, a wśród nich Ośrodek Rehabilitacyjno-Wypoczynkowy Syrena. Na mniej pogodne dni wczasowicze mają do dyspozycji pełnowymiarową halę sportową i kryte baseny.

W centrum Mielna, na deptaku przy ul. Kościuszki można odpocząć i ochłodzić się przy fontannie, można zabrać głos w bodaj jedynym w Europie Hyde Parku, wzorowanym na londyńskim pomyśle manifestowania wolności myśli i słowa. Można również odwiedzić średniowieczny gródek strażniczy otoczony fosą, który znajduje się na trasie z ul. Kościelnej do morza. Cennym zabytkiem jest kościół parafialny Przemienienia Pańskiego. Obiekt pochodzi z XV wieku i ma niepowtarzalny klimat. We wciąż nowocześniejącym Mielnie nadal można znaleźć dobrze utrzymane budynki pochodzące z początku XX wieku. W miejscowości znajduje się także zabytkowy park dworski z przełomu XVIII i XIX wieku oraz rzeźba jelenia, z którą turyści uwieczniają się na pamiątkowych fotografiach.

W pobliskich Gąskach znajduje się druga pod względem wielkości w Polsce latarnia morska. Wybudowana w roku 1878 ma wysokość 50,2 m n.p.m. Na jej taras wiedzie 190 stopni, w nagrodę za ich pokonanie czeka widok zapierający dech w piersi. Światło latarni widoczne przy dobrej pogodzie z odległości około około 36 km dodaje bardzo oryginalnego uroku całej miejscowości. 

Wg danych GUS z końca 2014 roku, gminę Mielno zamieszkiwały 5 082 osoby, z czego ponad 2 tysiące to mieszkańcy miejscowości Mielno.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Kamera z Kołobrzegu. Zdjęcia wykonali: R. Gauer i A. Węgłowski. Na fotografiach zaprezentowana została plaża w Mielnie, fragment Bałtyku z zachodzącym słońcem oraz latarnia morska w Gąskach.

Bochnia

Bochnia jest gminą miejską położoną w województwie małopolskim, w powiecie bocheńskim. Leży na granicy Kotliny Sandomierskiej i Pogórza Karpackiego, a ściślej ujmując - na Podgórzu Bocheńskim. Takie usytuowanie miasta sprawia, że w części południowej występuje krajobraz pagórkowaty, natomiast północną część zajmują tereny równinne, otoczone przez rzekę Rabę i położoną nieopodal Puszczę Niepołomicką. 

Bochnia należy do najpiękniejszych i najstarszych miast Małopolski. Pierwsza wzmianka o mieście w źródłach pisanych pochodzi z 1198 roku. Wówczas patriarcha Jerozolimy, Aymar, w piśmie potwierdził podarowanie klasztorowi Bożogrobców w Miechowie soli z Bochni, czego dokonał rycerza Mikor Gryfita. Odkrycie soli kamiennej w 1248 roku przez Wierzbięta Gryfitę i powstanie Żupy bocheńskiej (kopalni soli), doprowadziło 27 lutego 1253 do nadania Bochni praw miejskich przez Bolesława Wstydliwego. Miasto lokowano na prawie magdeburskim, a osadę nazwano Bochnią. 

Obecnie Bochnia jest siedzibą powiatu i miastem, które nie zapominając o swej 800-letniej historii szuka szans dalszego rozwoju w przyszłości. Istniejący i tworzący się przemysł nie stanowi zagrożenia dla środowiska naturalnego miasta. Szansą na dynamiczny rozwój Bochni jest więc jej przekształcenie w ośrodek turystyki, rekreacji i lecznictwa – w oparciu o walory mikroklimatyczne i turystyczne kopalni soli. Już w XVI wieku niektórzy podróżnicy odwiedzający bocheńską żupę np. Jodok Willich z Reszla, napomykali o jej leczniczych właściwościach. 

Wg danych GUS z końca 2014 roku, Bochnię zamieszkiwały 30 104 osoby. 

Pocztówka została wydana przez DDK Edition. Na zdjęciach autorstwa Dariusza Krakowiaka znajdują się: 

• Rynek Główny z pomnikiem Kazimierza Wielkiego z 1871 roku i późnobarokowy klasztor dominikanów z XVI-XVII mieszczący obecnie Muzeum im. prof. Stanisława Fischera;
• Uzdrowisko Kopalnia Soli Bochnia, Hotel "Szyb Sutoris";
• odbudowana dzwonnica z XVI wieku przy Bazylice św. Mikołaja Biskupa;
• barokowe kamieniczki z przełomu XVII i XVIII wieku przy Rynku Głównym.

Gmina Gubin

Gmina wiejska Gubin położona jest w zachodniej części województwa lubuskiego, w powiecie krośnieńskim, tuż przy granicy z Niemcami. To największa powierzchniowo gmina w województwie lubuskim zajmująca 2,72 % jego powierzchni. Historycznie gmina leży w krainie Łużyc Dolnych, które należały do Słowian połabskich zwanych Sorbami, sami zaś określali się mianem Syrbów – Serbów.

Gmina Gubin oferuje turystom bogate walory przyrodnicze i turystyczne. Na jej terenie znajduje się Krzesiński Park Krajobrazowy położony w środkowym biegu Odry, założony w 1998 roku. Kolejnym miejscem, które warto zobaczyć to rezerwat leśny  Uroczysko Węglińskie, położone pomiędzy wsią Suchodół a Węglinami. W pagórkowatym, przecinanym jarami o stromych zboczach terenie wyróżnić możemy dwa zespoły leśne: świetlistą dąbrowę i las bukowo–dębowy. Wiele spośród rosnących tu 100 do 200-letnich dębów i buków osiąga naprawdę imponujące rozmiary. We wsi Komorów rośnie najgrubszy (887 cm) i najstarszy (ponad 430 letni) wiąz szypułkowy w Polsce, a może i najstarszy w Europie. W kolejnym rezerwacie rezerwacie przyrody  - Dębowiec - występuje największy chroniony gatunek owadów: jelonek rogacz i kozioróg dębosz. Ponadto istnieje jeszcze rezerwat przyrody Gubińskie Mokradła, który chroni populację ptaków wodnych i błotnych oraz najcenniejszych pod względem ornitologicznym siedlisk będących ostoją w okresie lęgów, jak i podczas wędrówek. 

Przez gminę Gubin przebiega 6 szlaków pieszych (o długości od 6 do 16 km) oraz szlaki: Szlak po Starym Kraju i Szlak po Świętym Kraju.

Oprócz bogactwa przyrodniczego na turystów czekają także inne atrakcje, takie jak kościoły, jeziora, Muzeum Gospodarstwa Wiejskiego w Bieżycach oraz pałac z XIX wieku w Luboszycach.

Wg danych GUS z końca 2014 roku, gminę Gubin zamieszkiwały 7 343 osoby. 

Pocztówka ze zdjęciami Anny Durawy oraz z archiwum Urzędu Gminy Gubin przedstawia: kościół w Witaszkowie, bogactwo lasów, kościół w Starosiedlu (z lewej), gubińską przyrodę (środek), Muzeum Gospodarstwa Wiejskiego w Bieżycach, pałac w Luboszychac i kolumnę w Brzozowie (z prawej).

Wysokie (gmina Wysokie)

Wysokie to osada gminna położona w województwie lubelskim, w powiecie lubelskim, w centralnej części Wyżyny Lubelskiej.

Wysokie jest siedzibą gminy posiadającej bogate walory przyrodniczo-krajobrazowe, co podnosi jej atrakcyjność rekreacyjną. Południowo–zachodnia część gminy bezpośrednio przylega do obszaru Parku Krajobrazowego Roztocza Zachodniego. Malowniczy krajobraz, lesistość i świeże powietrze dają możliwość turystyki i wypoczynku.

W Wysokiem znajdują się dwa obiekty zabytkowe: kościół rzymskokatolicki Świętego Michała Archanioła i  cmentarz parafialny z połowy XIX wieku.

Wysokie założył w 1360 roku Łukasz Górka (Łukasz z Górki), który wybudował zamek obronny. W 1368 roku wieś otrzymała prawa miejskie od króla Kazimierza Wielkiego. Jaśko z Biedzin (Biedziński), właściciel Wysokiego, w 1413 roku wybudował drewniany kościół Wniebowzięcia NMP i św. Wojciecha. W 1800 roku księżna Anna z Sapiehów Jabłonowska, kolejna właścicielka Wysokiego, rozpoczęła budowę murowanego kościoła, którą dokończył bratanek męża Anny - Maciej Jabłonowski - następny właściciel miejscowości. Kościół parafialny wybudowany przez Jabłonowskich był zbyt mały i na jego miejsce, staraniem księdza Albina Jędrzejowskiego (proboszcza parafii Wysokie), wybudowano w latach 1906-1908 nowy kościół. Jego konsekracji dokonał biskup lubelski Franciszek Jaczewski w dniu 10 listopada 1914 roku. 

Wg danych GUS z końca 2014 roku, gminę Wysokie zamieszkiwały 4 672 osoby. Miejscowość Wysokie liczy kilkaset osób. Odnotowuje się tendencję zniżkową w ludności gminy. 

Pocztówka, wydana przez Wydawnictwo KORONIS przedstawia kościół Świętego Michała Archanioła w Wysokiem. Fot. Andrzej Godziszewski.

Gniezno - Pierwsza Stolica Polski

Gniezno to miasto królewskie Korony Królestwa Polskiego, położone w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim. Jest siedzibą archidiecezji gnieźnieńskiej, a także prymasów Polski.

Gniezno już od I połowy X wieku stało się centralnym grodem plemiennego państwa Polan. W kształtującym się państwie polskim, zwanym też Państwem Gnieźnieńskim, jak poświadcza dokument oblacyjny z końca X w., Gniezno pełniło rolę ośrodka stołecznego, związanego z rodem Piastów. Miasto, zanim stało się główną rezydencją monarchy, było małą osadą. Jej początki sięgają przełomu VI i VII w.  Rozwojowi osady, położonej na wzniesieniu zwanym Wzgórzem Panieńskim, sprzyjała bliskość ośrodka politycznego i kulturalnego na Wzgórzu Lecha. Tutaj, jak poświadczają badania archeologiczne, pod koniec VIII w. powstał gród z siedzibą książęcą i podgrodzie, otoczone wałami drewniano-ziemnymi. Przypuszcza się, że pierwsza kamienna świątynia chrześcijańska powstała już w IX w. za panowania Lestka. Mieszko I - pierwszy historycznie poświadczony władca Polski, powołał do życia państwo o znacznym zasięgu terytorialnym i umocnił je politycznie poprzez chrystianizację. Akt chrztu odbył się prawdopodobnie w Gnieźnie, w Wielką Sobotę w 966 r. Gniezno stało się stolicą młodego państwa, było ośrodkiem rzemieślniczym i handlowym. 

Miasto posiada zabytki i atrakcje turystyczne. Przez Gniezno przebiega kilka szlaków turystycznych: 

• Szlak Piastowski, 
• Szlak Romański, 
• Wielkopolska Droga św. Jakuba,
• Szlak Pałaców i Dworów Powiatu Gnieźnieńskiego. 

Ponadto w Gnieźnie są także szlaki piesze: żółty, niebieski, czerwony oraz Szlak Lednicki. Szlak żółty jest szlakiem pamięci ofiar II wojny światowej, a czerwony to szlak wyprawy gimnazjalistów trzemeszeńskich w 1863 roku.

Wg danych GUS z końca 2014 roku, Gniezno zamieszkiwało 69 686 osób.

Pocztówkę wydrukowała drukarnia Cyfrowy Druk.  Zdjęcia autorstwa Radosława Wróblewskiego przedstawiają:

• widok na katedrę;
• rzeźby przydrożne;
• Pomnik Mieszka I i Bolesława Chrobrego.

Karlino

Karlino to miasteczko położone w powiecie białogardzkim, w północno-wschodniej części województwa zachodniopomorskiego, będące siedzibą gminy miejsko-wiejskiej.

W XIII wieku przez miasto przebiegał jeden z głównych traktów handlowych - szlak solny. Lokalizacja miasta związana jest z przeprawą mostową na Parsęcie i Radwi. Pierwsza wzmianka o miejscowości Karlino pochodzi z 1240 roku. W 1385 roku Karlino otrzymało prawa miejskie oraz herb. 

Świadectwem bogatej i ciekawej przeszłości Karlina są liczne zabytki, które zachowały się zarówno w mieście, jak i gminie. Do najciekawszych należą: kościół Świętego Michała Archanioła, ratusz miejski, Zamek Biskupów Kamieńskich, Dworek Fryderyka Wilhelma na wyspie, spichlerz oraz liczne domy i kamienice. 

Do 1975 roku miasto Karlino i gmina Karlino były rozdzielone. W 1975 roku połączono gminę z miastem i tak pozostało do dnia dzisiejszego. Obecnie gminę Karlino tworzą: miasto Karlino oraz 19 sołectw, na które składa się 28 wsi i osad. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, miasto Karlino zamieszkiwało 5 975 osób, natomiast całą gminę - 9 302 osoby. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Open. Zdjęcia autorstwa ks. Krzysztofa Lessnau przedstawiają: Ośrodek Jeździecki Petrico, budynek Stowarzyszenia Inicjatyw Społeczno-Gospodarczych oraz Urząd Miasta i Gminy.

Zamek w Raciążku

Pierwszy drewniano-ziemny gród został wzniesiony w Raciążku prawdopodobnie w połowie XIII wieku przez biskupów kujawskich. Gród został zdobyty przez Krzyżaków w 1330 roku.

Nie jest znana dokładna data powstania zamku. Prawdopodobnie miało to miejsce niedługo po zniszczeniu grodu przez Krzyżaków, ponieważ biskupom zależało na posiadaniu swojej rezydencji niedaleko Włocławka.

Pewne jest, że zamek wzniósł biskup Maciej z Gołańczy, który zmarł w 1364 roku. Początkowo był to tylko jeden budynek o trzech kondygnacjach i rozmiarach 12x25 m. Do 1383 roku został on powiększony do rozmiarów 17x25 m przez biskupa Zbyluta z Gołańczy, następcę Macieja. Wtedy też powstały obwodowe mury wzdłuż krawędzi zbocza. Podczas kolejnych rozbudów przy południowym odcinku murów powstały zabudowania gospodarcze, a w narożniku południowo-zachodnim biskup Jan Karnkowski wzniósł czworoboczną wieżę. 

W latach 1582-1600 Hieronim Rozdrażewski rozbudował zamek oraz przekształcił wnętrza tak, że powstała późnorenesansowa obronna rezydencja. Podczas tej przebudowy wzniesiono przy suchej fosie, w pewnym oddaleniu na zachód od murów zamkowych, czworoboczną wieżę bramną. 

Po zniszczeniach z drugiej połowy XVII wieku zamek został opuszczony, a pozostałości budynków gospodarczych rozebrane. W początkach XVIII wieku Felicjan Szaniawski wzniósł drewniany budynek poza terenem zamkowym, a w 1720 roku biskup Krzysztof Antoni Szembek wykorzystał zniszczone mury głównego budynku zamkowego do wzniesienia barokowego pałacu, do czego zatrudnił architekta Jana Cocchiego. 

Po rozbiorze Polski, w 1804 roku, władze pruskie przeznaczyły zamek do rozbiórki. 

W latach 1978-1985 przeprowadzone zostały badania, po których zamek zabezpieczono jako trwałą ruinę.

Pocztówka przedstawia ruiny zamku w Raciążku. Została ona wydana w 2005 roku przez Wydawnictwo Julita. Zdjęcie archiwalne UG Raciążek.

Miedniewice - cudowny obraz Świętej Rodziny

Kilka faktów o obrazie Świętej Rodziny w Miedniewic:

1674 - zakup obrazu przez Jakuba Trojańczyka z Miedniewic;

1675 - pierwsze objawienia w stodole;

1764 - uznanie obrazu przez Kapitułę Watykańską za cudowny;

1767 - koronacja obrazu przez biskupa Ignacego Krasickiego.

Cudowny wizerunek jest typowym przykładem grafiki dewocyjnej. Drzeworyt o wymiarach 50 x 50 przedstawia Świętą Rodzinę: Jezusa, Maryję i świę­tego Józefa, siedzących przy okrągłym stole, na którym stoi zapalona świeca, parę miseczek zjedzeniem oraz owoce. Pan Jezus siedzi na krześle z oparciem i trzyma kielich, który podał Mu święty Józef. Matka Boża z macierzyńską czułością wpatruje się w Dzieciątko i prawą ręką podaje Mu gruszkę.

Pocztówka przedstawiająca obraz Świętej Rodziny z Miedniewic została wydana przez Wydawnictwo Aga.

Miedniewice - Sanktuarium Świętej Rodziny

Miedniewice to stara wioska na Równinie Mazo­wieckiej, położona przy granicy Bolimowskiego Parku Krajobrazowego. Administracyjnie należy do gminy Wiskitki w powiecie żyrardowskim, w województwie mazowieckim.

Pierwsza wzmianka o Miedniewicach pochodzi z roku 1359, kiedy wieś została wymieniona w dokumencie zawierającym układ między Księciem Mazowieckim Ziemowitem, a arcybiskupem gnieźnieńskim Jarosławem Bogorią ze Skotnik. Mied­niewice są tu wzmiankowane jako miejscowość należąca do Księcia Mazowieckiego Ziemowita IV.

W Miedniewicach znajduje się Sanktuarium Świętej Rodziny. Historia tego cudami słynącego miejsca zaczyna się w roku 1674, kiedy to Jakub Trojańczyk pobożny gospodarz z Miedniewic kupił niewielki obrazek (drzeworyt) Świętej Rodziny na odpuście w Studziannej. Już na początku 1675 roku rozpoczęły się objawienia w stodole ubogiego wieśniaka, gdzie został powieszony obraz. Wieczorami i rano widzieli ludzie dziwny blask nad stodołą. Zjawiska te gromadziły duże rzesze ciekawskich, którzy potem bardzo chętnie i gorliwie oddawali się modlitwie, polecając się opiece Matki Bożej Świętorodzinnej. Wielu z nich odchodziło uzdrowionych i pocieszonych. Sława obrazu szybko się rozchodziła, powodując duży napływ ludności do ubogiej stodoły i zamianą jej na Dom Modlitwy. Ówczesny właściciel Miedniewic, Mikołaj Wiktoryn Grudziński, człowiek pobożny i prawy, wystąpił z prośbą do biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego, aby wyznaczył komisję, celem zbadania cudów głoszonych o obrazku. Komisja zbierała się trzy razy (w 1675, 1676 i 1677 roku). Biskup Wierzbowski, po przeczytaniu i analizie opisu wyda­rzeń, wydał orzeczenie o uznaniu i aprobacie cudów dokonanych w obrazie miedniewickim. W 1677 roku starosta Grudziński, za zgodą biskupa Wierzbowskiego, rozebrał drewnianą stodołę i rozpoczął budowę kaplicy.

W dniu 19 marca 1686 roku odbyło się uroczyste wprowadzenie Reformatów do drewnianego klasztoru. 1 lipca 1692 roku rozpoczęto budowę murowanego klasz­toru, którą ukończono w 1702 roku. Liczne cuda i łaski doznawane przed wizerunkiem Świętej Rodziny przyciągały do Miedniewic wielu ludzi. W tej sytuacji Ojcowie Reformaci wybudowali obec­ną, murowaną świątynię (171-1748). 

8 lipca 1764 roku Kapituła Watykańska przy bazylice św. Piotra w Rzymie uznała obraz za cudowny, a 7 czerwca 1767 roku w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, późniejszy biskup warmiński Ignacy Krasicki dokonał uroczystej koronacji obrazu. Była to jedna z pierwszych uroczystości koronacyjnych na ziemiach polskich. 

Obecnie, od 1966 roku, sanktuarium opiekują się Franciszkanie.

Miedniewice liczą około pół tysiąca mieszkańców, natomiast gmina Wiskitki była zamieszkana przez 9 823 osoby (dane GUS na koniec czerwca 2014).

Umieszczone na pocztówce zdjęcia Janusza Rosikonia przedstawiają: kościół i klasztor Ojców Franciszkanów, fragment ołtarza głównego z kościoła, cudowny obraz Świętej Rodziny.

Toruń - gród Kopernika

Toruń jest miastem na prawach powiatu, położonym w województwie kujawsko-pomorskim. Leży w Kotlinie Toruńskiej, nad rzekami: Wisłą i Drwęcą. Prawobrzeżna część miasta należy do Pomorza, natomiast lewobrzeżna część położona jest na Kujawach.

Miasto należy do najstarszych w Polsce. Toruń otrzymał prawa miejskie 28 grudnia 1233 roku. Początek współczesnemu Toruniowi dali Krzyżacy w 1230 roku. W czasach Rzeczpospolitej Obojga Narodów miasto posiadało prawo do czynnego uczestnictwa w wyborze króla.

Toruń to ośrodek gospodarczy, kulturalny, naukowy, turystyczny oraz znaczący ośrodek archiwistyki w Polsce. Od 1999 miasto jest siedzibą marszałka województwa kujawsko-pomorskiego i jednostek podległych. W Toruniu funkcjonuje kilkanaście uczelni wyższych, kilkanaście muzeów, planetarium i obserwatorium astronomiczne.

W 1473 toku urodził się w Toruniu Mikołaj Kopernik - znany polski astronom. Dzieło Kopernika - O obrotach sfer niebieskich - dokonało przełomu i wywołało jedną z najważniejszych rewolucji naukowych od czasów starożytnych, nazywaną przewrotem kopernikańskim.

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, miasto Toruń zamieszkiwało 203 148 osób.

Pocztówka została wydana przez Oficynę Wydawniczą Pomorze z Gdańska. Zdjęcia Bogusława Nieznalskiego przedstawiają: pomnik Mikołaja Kopernika, Krzywą Wieżę oraz fontannę Flisaka.

Czerniki - gmina Kętrzyn

Czerniki to malutka wieś położona w gminie wiejskiej Kętrzyn, w powiecie kętrzyńskim, w województwie warmińsko-mazurskim. 

Czerniki, jako wieś czynszowa, została lokowana w XIV wieku na prawie chełmińskim. Już wtedy we wsi była karczma i działał młyn wodny, który funkcjonował jeszcze w XX wieku. W lipcu 1907 uruchomiono linię kolejową nr 259 na trasie Kętrzyn – Węgorzewo. Pociągi osobowe kursowały na tej linii do 30 maja 1992, a towarowe do roku 2000. Obecnie linia jest nieczynna. W 1928 przy kościele ustawiono granitowy głaz z napisem upamiętniającym poległych żołnierzy w czasie I wojny światowej. Głaz ten został usunięty w końcu lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Małą elektrownię wodną wybudowano około 1920 roku. 

Ciekawostka: Niemiecka nazwa wsi oznacza czarny kamień, z którym wiąże się legenda dotycząca Czernik. Mówi ona, że Diabeł leciał z Afryki z wielkim kamieniem, aby zburzyć budowany w Czernikach kościół. Nie zdążył jednak dotrzeć z kamieniem przed odprawieniem mszy, więc zmuszony został porzucić kamień w pobliskim lesie. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Kętrzyn zamieszkiwało 8 435 osób. Wieś Czerniki liczyła około 250 mieszkańców. 

Pocztówka została wydana przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Kętrzyńskiej im. Zofii Licharowej. Zdjęcia przedstawiające widok ogólny oraz zabudowania wsi wykonał Jan Fijałkowski.

Prabuty

Prabuty to miasto położone w południowo-wschodniej części województwa pomorskiego, w powiecie kwidzyńskim, nad rzeką Liwa, siedziba gminy miejsko-wiejskiej. Miejscowość leży na terenie historycznej Pomezanii, a także wchodzi w skład makroregionu Pojezierza Iławskiego. 

Pierwsza historyczna wzmianka o Prabutach mówi o zniszczeniu w 1236 roku przez wojska krzyżackie pruskiego grodu Rezija, na miejscu którego 40 lat później rozpoczęto budowę zamku i założono osadę. Najstarszy znany przywilej lokacyjny miasta pochodzi z 30 października 1330 roku. Wspomniany zamek w połowie XIV wieku stał się jedną z najwspanialszych rezydencji biskupów w państwie krzyżackim. 

Nazwa Prabuty istniała już w średniowieczu i została przejęta prawdopodobnie od Prusów. Niemiecka nazwa wywodzi się prawdopodobnie od pruskiej nazwy ziemi - Resin (Resinburg) lub też od słowa Riesen (Riesenburg) - miasto, gród olbrzyma. Stąd też olbrzym z maczugą umieszczony w herbie miasta. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, Prabuty zamieszkiwały 8 782 osoby, natomiast gmina Prabuty liczyła 13 238 mieszkańców. 

Pocztówka, przedstawiająca Prabuty z lotu ptaka, została wydana w 2014 roku przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Prabuty-Riesenburg. Zdjęcia pochodzą z archiwum UMiG Prabuty.

Gmina Wieprz

Gmina Wieprz położona jest w województwie małopolskim, w powiecie wadowickim. 

Obszar gminy rozciąga się w obrębie Pogórza Śląskiego, ograniczonego od północy Kotliną Oświęcimską. Całą jej powierzchnię odwadniają dwa większe potoki należące do zlewni rzeki Skawy tj. Wieprzówka wraz z dopływem Frydrychówką. 

Północną część gminy zajmują głównie stawy, a wzdłuż rzek rozwinął się system taras rzecznych. Przez jej teren przebiega pieszy, letni szlak turystyczny z Głębowic przez Gierałtowiczki i Gierałtowice do Przybradza.

 Na terenie gminy Wieprz znajduje się około 44 km szlaków rowerowych. Niektóre nitki sieci połączeń rowerowych objęły gminę, przecinając ją w różnych kierunkach. Prowadzone są one w taki sposób, aby wykorzystać naturalne ukształtowanie terenu dla umożliwienia przeżycia jak największych wrażeń w podziwianym krajobrazie. 

W gminie Wieprz działa kilka średniej wielkości przedsiębiorstw. Na uwagę zasługuje wciąż czynna ponadstuletnia mleczarnia w Wieprzu. Jej historia sięga początków XX wieku. Od 1992 roku na jej bazie działa Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska w Wieprzu. 

Ciekawostka: Pierwsze wzmianki pisane dotyczące Gminy Wieprz datuje się na 1318 rok i dotyczą wsi Wieprz określonej wówczas jako villas militaris  - wieś obronna. 

 Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Wieprz zamieszkiwało 12 115 osób.

Pocztówka została wydana przez Gminę Wieprz. Na zdjęciach przedstawiono:

• OSM w Wieprzu - fot. Bronisław Wróbel;
• stawy w Gierałtowiczkach - fot. Seweryn Gałysz;
• staw w Gierałtowicach - fot. Bronisław Wróbel;
• Wiejski Dom Kultury we Frydrychowicach - fot. Andrzej Pala;
• kapliczka w Przybradzu - fot. Andrzej Pala;
• drewniany kościół w Nidku - fot. Andrzej Pala.

Turystyczna gmina Cekcyn

Gmina Cekcyn położona jest we wschodniej części powiatu tucholskiego, w województwie kujawsko-pomorskim. Pod względem zajmowanej powierzchni należy ona do bardzo dużych gmin. Cechą charakterystyczną gminy jest bardzo duży udział lasów i gruntów leśnych, przekraczający 2/3 ogólnej powierzchni gminy. 

Gminę Cekcyn można zaliczyć do gmin turystycznych. Przez jej teren przechodzi:

•  5 szlaków pieszych wyznaczonych przez PTTK (Szlak Cisów Staropolskich - zielony, Szlak Kazimierza Sulisławskiego - czarny, Szlak im. Bartłomieja Nowodworskiego - żółty, Szlak Turystów Klubu Wszędołazy - niebieski, Szlak Pawła Gackowskiego), 
• 3 leśne szlaki rowerowe wytyczone przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Cekcyńskiej (Borowej Ciotki CTU – 207 s - czarny, Do Piekiełka nad Brdą CTU – 208 y - żółty, Gołąbkowy CTU – 206c – czerwony). 

Największą popularnością wśród licznych akwenów wodnych w gminie Cekcyn cieszy się Jezioro Wielkie Cekcyńskie ze strzeżonym kąpieliskiem oraz wypożyczalnią sprzętu wodnego i rowerów szosowych. W gminie znajduje się też kilka ośrodków jeździeckich, dwie izby regionalne (w Małym Gacnie i w Krzywogońcu), amfiteatr przy cekcyńskiej plaży i Dwór w Starym Suminie. 

 Ponadto w gminie Cekcyn znajduje się:

•  5 rezerwatów przyrody: Rezerwat cisów Jelenia Góra im. Kazimierza Szlachetko, Rezerwat przyrody Cisy Staropolskie im. Leona Wyczółkowskiego w Wierzchlesie, Rezerwat przyrody Bagna nad Stążką, Rezerwat przyrody Dolina Rzeki Brdy, Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Stążki; 
• 2 ścieżku przyrodnicze: Ścieżka przyrodniczo-dydaktyczna Jelenia Wyspa w Gołąbku oraz Ścieżka przyrodniczo - leśna Jezioro Wypalanki. 

Niewątpliwą atrakcją gminy są XIX-wieczne kościoły w Cekcynie i Iwcu, kilkanaście cmentarzy ewangelickich oraz dawny poligon „Heidekraut”, na którym obecnie odbywają się inscenizacje historyczne z udziałem grup rekonstrukcyjnych stanowiące nie lada atrakcję i żywą lekcję historii. Na terenie gminy Cekcyn utworzono także dwie wioski tematyczne: Grzybową i Borowiacką. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Cekcyn zamieszkiwało 6 681 osób. 

Pocztówka została wydana w 2010 roku przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Cekcyńskiej. Zdjęcia autorstwa Dariusza Górskiego i Marka Kujawy przedstawiają cekcyńskie bogactwo lasów oraz kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Cekcynie.

Świat pocztówek jest już na Facebooku!

Rozważając prośbę kilku osób, zdecydowałem się założyć fanpage Świata pocztówek na Facebooku. Wszystkich chętnych oraz osoby, którym podoba się się blog, zapraszam do lajkowania.

Krasiczyn - Zespół pałacowo-parkowy

Krasiczyn to wieś gminna, kiedyś miasteczko,  w powiecie przemyskim, w województwie podkarpackim, u podnóża Pogórza Przemyskiego. To także dawna rezydencja magnaterii polskiej.

Najokazalszym i najciekawszym obiektem na terenie gminy Krasiczyn jest Zespół pałacowo–parkowy. Znany on jest przez turystów krajowych, jak również zagranicznych. Krasiczyn, wspaniały zamek, swoją nazwę, powstanie i podniesienie do rangi miasteczka zawdzięcza w głównej mierze Marcinowi, potomkowi Jakuba z Siecina. Istniejący do dziś czworokątny zamek i niewielkie miasteczko przez długie lata funkcjonowały jak dwa sprzężone ze sobą organizmy. Zamek i historyczne miasteczko leżały na wspólnej osi, wyznaczonej układem głównych bram zamkowych. 

Charakterystyczne dla zamku są 4 odmienne wieże narożne: Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka. Miały one odzwierciedlać wieczny porządek oraz role Kościoła, króla, papieża i szlachty. 

Krasiczyński zamek powstał na przełomie XVI i XVII wieku. W roku 1726 Krasiczyn został najechany przez wojska rosyjskie i Kozaków, w związku czym zamek został poważnie zniszczony. W 1852 roku doszło do pożaru budowli. Od lat 70. XX wieku zamek był stopniowo odbudowywany. Obecnie w zespole zamkowo-parkowym znajduje się hotel i restauracja. Niektóre części zamku są udostępnione do zwiedzania w grupach z przewodnikiem. 

Wg danych Urzędu Gminy z końca 2014 roku, gminę zamieszkiwało 5 001 osób stale zameldowanych. Najludniejsza wioska w gminie, Prałkowce, miała 887 mieszkańców. Krasiczyn liczył 609 osób. 

Pocztówka przedstawia Zespół Zamkowo-Pałacowy. Została wydana przez Emi Studio z Przemyśla. Fot. archiwum Agencji Rozwoju Przemysłu Oddział w Krasiczynie.

Pocztówka została wygrana w konkursie łapania licznika na Edi postcrossing blog.

Nieborów - Pałac Radziwiłłów

Nieborów to wieś położona w powiecie łowickim, w województwie łódzkim, siedziba gminy Nieborów. Leży w dolinie rzeki Bzury, wśród charakterystycznego dla tej części Mazowsza krajobrazu nizinnego. 

 Nazwa Nieborów pojawia się w źródłach historycznych po raz pierwszy w dokumentach kościelnych XIV wieku. 

Na początku XVI wieku wzniesiono w Nieborowie gotycko-renesansowy dwór, który przetrwał do końca wieku XVII. Dobra nieborowskie stanowiły wówczas własność rodu Nieborowskich herbu Prawda. 

W 1694 roku dobra Nieborowskich kupił Prymas Polski kardynał Michał Stefan Radziejowski, który wzniósł barokowy pałac zaprojektowany przez Tylmana z Gameren. W 1774 roku Nieborów objął wojewoda wieleński Michał Hieronim Radziwiłł, który wyposażył pałac w stylowe meble, tkaniny, obrazy i rzeźby oraz przedmioty rzemiosła artystycznego. Założył także bogatą w zbiory bibliotekę. Jego żona Helena z Przeździeckich Radziwiłłowa założyła w tym czasie słynny ogród romantyczny w Arkadii. Stał się on miejscem spotkań twórców epoki Oświecenia. 

Dobra nieborowskie pozostały w rękach Radziwiłłów do lutego 1945 roku, następnie zespół pałacowo-parkowy w Nieborowie i Arkadii został oddziałem Muzeum Narodowego w Warszawie. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Nieborów zamieszkiwało 9 407 osób. Blisko tysiąc osób to mieszkańcy wioski Nieborów. 

Pocztówka została wydana przez firmę Moniatowicz Foto Studio w 2001 roku. Zdjęcia przedstawiające Pałac Radziwiłłów w Nieborowie wykonał Janusz Moniatowicz.

Olesno

Olesno położone jest w północno-wschodniej części województwa opolskiego, na styku z województwem śląskim. Jest siedzibą gminy i powiatu. Pod względem fizyczno-geograficznym gmina Olesno leży na pograniczu równiny Opolskiej i Wyżyny Woźnicko–Wieluńskiej.

Elementem wyróżniającym Olesno wśród gmin opolskich jest wysoki udział lasów (42%) przewyższający znacznie wskaźniki lesistości województwa (26,2%) i kraju. Lasy gminy Olesno należą do kompleksu lasów Stobrawsko-Turawskich podlegających ochronie. 

Olesno jest jednym z najstarszych miast śląskich. Wykopaliska archeologiczne dokumentują ślady osadnictwa jeszcze z epoki neolitu. O rozwoju osady decydowało jej dogodne położenie na styku szlaku bursztynowego od Bałtyku na południe i szlaku królewskiego prowadzącego z Krakowa do Wrocławia i dalej na zachód. 

Ciekawostka: Nazwa Olesno pochodzi prawdopodobnie od tego, iż książęta przy założeniu miasta, dziwiąc się nad leśnymi okolicami, mówili O leśno. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Olesno zamieszkiwało 18 071 osób, natomiast miasto liczyło 4 582 mieszkańców.

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Lespol. Fot. T. Parcej i J. Baranowski. Zdjęcie przedstawia panoramę miasta z widokiem na kościół Bożego Ciała oraz kościół Świętego Michała.

Nowy nagłówek bloga

Dokładnie tydzień temu, 14 stycznia, blog obchodził 1 urodziny. Z tej okazji postanowiłem zmienić nagłówek bloga. Powstał on z wybranych pocztówek, jakie posiadam w kolekcji. Jak Wam się podoba?

A tak wyglądał stary nagłówek, który był zdjęciem części kolekcji...

Atrakcje turystyczne Hajnówki

W Hajnówce znajduje się wiele zabytków oraz ciekawych obiektów i miejsc.

Na obszarze Puszczy Białowieskiej wyznaczono kilkanaście szlaków turystycznych: pieszych i rowerowych. Wiele z tych szlaków rozpoczyna swój bieg na skwerze im. D. Wasilewskiego w centrum Hajnówki. Tam też znajduje się tablica z mapą szlaków. Wycieczki rowerowe są doskonałym sposobem poznania piękna Puszczy Białowieskiej i jej okolic. Amatorzy Nordic Walking mają do dyspozycji 7 tras o różnej długości, których punkty wyjścia zostały zlokalizowane w 2 miejscach: przy Parku Wodnym w Hajnówce oraz na parkingu Zwierzyniec. Z tych tras skorzystać mogą również miłośnicy innych dyscyplin: biegacze lub narciarze biegowi. 

Wśród ciekawych miejsc i obiektów w Hajnówce warto zobaczyć: 

• Pomnik Żubra na Skwerze im. D. Wasilewskiego; 
• Turystyczną Kolejką Wąskotorową; 
• Sobór Świętej Trójcy; Park Wodny; 
• Muzeum Kowalstwa i Ślusarstwa; Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej; 
• kościół Podwyższenia Krzyża Świętego; 
• kościół Świętych Cyryla i Metodego; 
• źródełko Krynoczka - uznawane przez wiernych Kościoła Prawosławnego za cudowne. 

Co roku, w maju, w mieście odbywa się Międzynarodowy Festiwal Hajnowskie Dni Muzyki Cerkiewnej. W Hajnówce znajduje się także siedziba Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Cerkiewnej Hajnówka. 

Pocztówka została wydana przez Urząd Miasta Hajnówka. Na zdjęciach przedstawiono: Sobór Świętej Trójcy, kolejkę wąskotorową i żubra z Puszczy Białowieskiej.

Gmina Turawa

Gmina Turawa położona jest w centralnej części województwa opolskiego, na północny-wschód od miasta Opole. Jest jedną z 13 gmin powiatu opolskiego. 

Południowo-zachodni kraniec gminy Turawa leży w dolinie Odry, jednak w swej większej części rozciąga się na równinie opolskiej. Przepływa przez nią Mała Panew, prawy dopływ Odry, rzeźbiąc dolinę, która nadaje obszarowi dość charakterystyczny układ. 

 Ponad połowę powierzchni gminy zajmują lasy należące do kompleksu lasów stobrawsko-turawskich. Najbardziej jest jednak znana ze znajdujących się na jej terenie zbiorników wodnych - jezior: Dużego, Średniego, Małego oraz Srebrnego. Aż 12% powierzchni gminy zajmują wody. To wszystko sprawia, że od dawna jest atrakcyjnym miejscem wypoczynku szczególnie dla mieszkańców Opolszczyzny. Najbardziej atrakcyjnie turystyczne jest Jezioro Duże.

Turawa jest jedną z najbardziej popularnych i atrakcyjnych gmin na Opolszczyźnie pod względem rekreacyjno-wypoczynkowym.

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Turawa zamieszkiwało 9 690 osób.

Pocztówka została wydana przez Związek Gmin Dolna Mała Panew.

Poszczególne zdjęcia przedstawiają: Jezioro Średnie, Jezioro Duże, Jezioro Srebrne, drewniany kościół św. Jadwigi Śląskiej w Bierdzanach z 1711 roku,  drewniany kościół Św. Piotra i Pawła w Zakrzowie Turawskim z 1759 roku.

Gmina Męcinka

Gmina Męcinka położona jest w centralnej części województwa dolnośląskiego, w powiecie jaworskim. Powierzchniowo jest jedną z większych gmin. Jej obszar obejmuje blisko 148 km², z czego przeważają użytki rolne, nieco mniej zajmują lasy. 

Atrakcyjność turystyczną gmina Męcinka zawdzięcza korzystnemu usytuowaniu na Równinie Jaworskiej i Pogórzu Kaczawskim oraz położeniu na terenie utworzonego w 1992 roku Parku Krajobrazowego Chełmy. 

W części nizinnej terenu gminy położony jest sztuczny zbiornik wody Słup. Południową część gminy charakteryzuje górzysty krajobraz oraz znaczne zalesienie. Trzy z dziewięciu wyższych wzniesień byłego województwa legnickiego położone są na gminy Męcinka: Rosocha (464 m n.p.m.), Czartowska Skała (463 m n.p.m.) oraz Górzec (445 m n.p.m.). Na zboczu wzgórza Górzec atrakcją turystyczną są XIX-wieczne słupowe kapliczki – stacje Drogi Krzyżowej z kaplicą pielgrzymkową na szczycie. 

Wg danych Urzędy Gminy Męcinka na koniec 2014 roku gminę zamieszkiwało 4 973 osoby. Siedziba gminy, Męcinka,  miała 834 mieszkańców, natomiast najludniejsza wieś, Piotrowice, liczyła 1 035 mieszkańców.

Pocztówka została wydana w 2006 roku przez Wydawnictwo Julita. Zdjęcia pochodzą z archiwum UG Męcinka. Przedstawiają one: miejscowość Męcinka, kwiat tulipanowca z Sichowa oraz panoramę Słup.

Sławków - miasteczko wielu zabytków

Wyjątkowym miejscem w Sławkowie, który może zainteresować turystów, jest Rynek o średniowiecznym układzie architektonicznym, z przyległymi do niego uliczkami, ciekawymi budynkami z dachami dwuspadowymi oraz podcieniami wspartymi na kolumnach. Charakterystycznym elementem architektury sławkowskiej są domy z podcieniami.

 Jednym z najstarszych i najpiękniejszych zabytków Sławkowa jest Austeria. To stara, drewniana karczma, którą wybudowano najprawdopodobniej w 1781 roku. Obecnie każdy może zasmakować w niej wspaniałej, staropolskiej kuchni.

Według wszelkich badań najstarszym zabytkiem miasta jest kościół parafialny Podwyższenia Krzyża Świętego, który został wybudowany, w stylu przejściowym między romańskim a gotyckim, w I połowie XIII wieku. Z tego okresu zachowało się ceglane prezbiterium. Nawa główna kościoła została zbudowana w XV wieku, u schyłku stylu gotyckiego. 

Jednym z najstarszych murowanych założeń obronnych w Polsce południowej był Zamek biskupów krakowskich datowany na drugą połowę XIII wieku, którego ruiny zachowały się do dzisiaj. 

Będąc w Sławkowie należy zwrócić uwagę i zwiedzić jeszcze inne zabytki, m. in.: 

• plebanię z końca XVIII wieku o architekturze typowego dworu; 
• kościółek Świętego Jakuba z 1836 roku; 
• kościółek Świętego Marka zlokalizowany na cmentarzu; 
• Dwór biskupów krakowskich Lamus pochodzący najprawdopodobniej z XVIII wieku; 
• Kapliczkę św. Rozalii z 1536 roku.

Pocztówka została wydana przez Urząd Miasta Sławkowa, w ramach obchodów 720 lat miasta, w 2006 roku. Projekt i zdjęcia wykonali: Rafał Adamczyk i Janusz Mróz.

Widokówka przedstawia:

• zabytkową Austerię;
• kościół Podwyższenia Krzyża Świętego;
• ruiny zamku biskupów krakowskich;
• ratusz.

Bledzew

Miejscowość Bledzew położona jest w środkowo-wschodniej części województwa lubuskiego, w powiecie międzyrzeckim, na krawędzi wysoczyzny doliny rzeki Obra, w odległości około 70 km od granicy z Niemcami. Najbliższe przejścia graniczne to: Kostrzyn, Słubice i Świecko. 

Bledzew posiada czytelne cechy pierwotnego założenia miejskiego, ukształtowanego w połowie XV wieku, z prostokątnym rynkiem pośrodku, częściowo zabudowane domami z początku XIX wieku. Najciekawszymi zabytkami miejscowości są: 

• kościół Świętej Katarzyny, który został wybudowany początkiem XV wieku, posiadający wyposażenie wnętrza (częściowo pocysterskie) z XVII i XVIII wieku, 
• barokowa figura świętego Jana Nepomucena z końca XVIII wieku, zlokalizowana w rynku, 
• niewielka elektrownia wodna na Obrze, wzniesiona w latach 1906 – 1911, znajdująca się w odległości około 2 km na wschód od Bledzewa. Na jej potrzeby utworzono Zalew Bledzewski o powierzchni ok. 130 ha i długości ponad 7 km, ciągnący się w głębokiej i malowniczej dolinie rzeki.

Okolice Bledzewa są bogate w liczne jeziora i duże obszary leśne. Część terenu gminy znajduje się w obszarze chronionego krajobrazu Pszczewskiego Parku Krajobrazowego. Granice tego obszaru skupiają się wokół rzeki Obra, co przyczynia się do małej integracji człowieka w jej otoczenie, podnosząc jej niepowtarzalny klimat. Obrą i jej lewym dopływem, Jeziorną, prowadzą atrakcyjne szlaki kajakowe.

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Bledzew zamieszkiwało 4 537 osób. Wg danych Urzędu Gminy z końca 2007 roku miejscowość Bledzew liczyła 1 246 mieszkańców.

Pocztówka przedstawia bledzewski rynek z figurą św. Jana Nepomucena i kościołem w tle, rzekę Obrę, elektrownię wodną nad Zalewem Bledzewskim oraz Zalew Bledzewski. 

Brak informacji o wydawcy i autorach zdjęć.

Gmina Raciążek

Gmina Raciążek położona jest w północno-wschodniej części powiatu aleksandrowskiego, w województwie kujawsko-pomorskim.

Stolica gminy, Raciążek, to miejscowość o charakterze obronnym. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 2. połowy XI wieku z aktu uposażenia Benedyktynów w Mogilnie. W 1250 roku Raciążek występował jako własność biskupów włocławskich. W 1317 roku wieś uzyskała prawa miejskie, które zostały odebrane w 1867 roku przez władze carskie za sprzyjanie powstaniu styczniowemu. 

Do najciekawszych zabytków Raciążka należą: późnogotycko-renesansowy kościół Wszystkich Świętych i św. Hieronima z 1597-1612 oraz ruiny zamku z XIV-XVIII wieku. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Raciążek zamieszkiwało 3 144 osoby, z czego ponad połowę stanowili mieszkańcy Raciążka. 

Pocztówka została wydana w 2005 roku przez Wydawnictwo Julita. Zdjęcia z archiwum UG Raciążek przedstawiają panoramę Wisły oraz ruiny zamku w Raciążku.

Gmina Modliborzyce

Gmina Modliborzyce jest jedną z siedmiu gmin powiatu janowskiego w województwie lubelskim. Leży na pograniczu trzech regionów: Wyżyny Lubelskiej, Kotliny Sandomierskiej i Roztocza. 

Południowa część gminy wchodzi w skład Parku Krajobrazowego Lasy Janowskie, zaś północna znajduje się w granicach Roztoczańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Części południowe to rozległe kompleksy leśne, liczne stawy, tereny bagienne charakterystyczne dla Lasów Janowskich. Znajduje się tam rezerwat Imielty Ług. Charakterystyczne dla tych terenów jest występowanie długich, suchych dolin rozdzielających wzgórza, licznych wąwozów i jarów. 

Gmina Modliborzyce ma charakter typowo rolniczy. W jej skład wchodzi 30 miejscowości podstawowych, w tym 1 miasto, 3 kolonie i 26 wsi. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, gminę Modliborzyce zamieszkiwało 7 115 osób, natomiast miasteczko Modliborzyce liczyło 1 427 mieszkańców. 

Pocztówka została wydana przez Gminę Modliborzyce w 2011 roku, z okazji 480. rocznicy nadania Modliborzycom pierwszych praw miejskich.

Na widokówce przedstawione zostały: kościół Św. Stanisława Biskupa i Męczennika, siedziba instytucji gminnych (UG, biblioteka, GOPS, ZGK), Gminny Ośrodek Kultury oraz panorama Modliborzyc.

Raciąż

Raciąż jest niewielkim miasteczkiem położonym w powiecie płońskim, w województwie mazowieckim. 

Miasto należy do najstarszych na Mazowszu. W tym miejscu istniało już grodzisko na początku X wieku, a od XI wieku gród królewski i siedziba kasztelana. W roku 1425 Raciąż uzyskał prawa miejskie. W roku 1512 król Zygmunt II August przekazał miasto biskupom płockim. Po rozbiorach miasto trafiło do zaboru pruskiego, potem do Księstwa Warszawskiego, następnie do Królestwa Polskiego. Za udział w Powstaniu Styczniowym miasto straciło prawa miejskie, które zostały przywrócone dopiero w 1922 roku. Po II wojnie światowej miasto rozwijało się dość powolnie, głównie dzięki rolnictwu oraz szkolnictwu. 

Obecnie w mieście znajduje się kilka zabytków. Należą do nich: kościół neogotycki z 1886 roku, plebania z lat 20. XX wieku, synagoga, domy przy ulicach Kilińskiego i Warszawskiej, park miejski z początku XX wieku, cmentarz parafialny z XIX wieku, cmentarz żydowski z XIX wieku oraz grodzisko wczesnośredniowieczne z XII wieku. 

Wg danych GUS z końca czerwca 2014 roku, Raciąż zamieszkiwało 8 671 osób. 

Pocztówka została wydana przez Wydawnictwo Modelex. Autorami zdjęć są Hanna Biesiekierska i Jacek Maria Jeliński.

Widokówka przedstawia: panoramę miasta, kościół Wniebowzięcia NMP, fontannę w parku miejskim oraz Miejskie Centrum Kultury.